Pokój 710

- A jeść nie przestałaś? - Wolał się upewnić, biorąc pod uwagę fakt, że parę godzin wcześniej obijał się o jej kości na wierzchu, których wcześniej tam nie było. Znaczy, pewnie były, ale nie na wierzchu. Oczywiście, jak na niego przystało, sięgnął po cukierniczkę i dokonał kawy po grzegorzewsku. - Magdalena przespała się z Włodzimierzem, znaczy, prawdopodobnie, przespała się z KIMŚ, ale stawiam na niego, bo kazałem mu najpierw tam iść, a potem wywlec ją z knajpy, bo się zachlała i pisała mi wkurwione smsy, że jest zazdrosna o Włodzimierza, który podobno podrywał Ankę. Tak, Włodzimierz podrywał, już to widzę. - Uśmiechnął się głupkowato do siebie na myśl o podrywającym kogoś Włodku.

Grzesiu widział! Zawsze tak samo śmieszne! - Magdalena się przespała z Włodzimierzem? - zapytała robiąc zamyśloną minę i biorąc od Grzesia kubek kawy - Booooooże jaka słodka, jezu jaka słodka.. - skrzywiła się lekko - Grzesiu błagam cię, nie słodź mi bo jest zło straszne.. A i jem, oczywiście, że jem. Dużo nawet, powiem że za dużo bo ostatnio przytyłam - taaa, chyba na mózgu Oliwio, na mózgu.

- A to... - Dziarsko złapał za powietrze, bo Oliwka była metr dalej, bo sam chwilę później rezolutnie zauważył i ostatecznie położył swoje łapki na jej biodrach, które swego czasu tam były, a teraz na ich miejscu widniały wspomniane już kości na wierzchu. - A to, co to jest?

- Grzesiu no.. Mam dużo pracy, zaczęłam te próby do końcowego przedstawienia no i nie wiem w ogóle co z tym będzie i generalnie jest trochę ostatnio nieciekawie i ja sama nie wiem, no.. - mruknęła spuszczając nieco głowę w dół. Faktycznie, ostatnio wszystko spadało na nią jak grom z jasnego nieba i powoli przestawało jej się to podobać.

- To jest niedopuszczalne przez normy unijne i prawo polskie, trzeba coś z tym zrobić! - Zadecydował. Co jak co, ale lubił wszystkie znane oznaki kobiecości, z biodrami i piersiami na czele, nie zapominając o wszelkich innych wzgórzach, dolinach i łukach. - Będziemy działać, a teraz pij swoją przesłodzoną kawę i nie martw się niczym, zadecydowałem. - Uśmiechnął się przyjaźnie, żeby kilka godzin po ich ponownym zejściu się nie wyjść na terrorystę, którym zresztą w niektórych kwestiach był, ale przemilczmy to.

- No dobra, dobra przecież już piję.. - odparła dla świętego spokoju - Musze zadzwonić do matki, ze nie przyjadę na weekend. W piątek mam cały dzień próby a nie chce mi się jechać pociągiem nocnym, żeby w niedziele rano wrócić bo znowu mam treningi. - mruknęła pod nosem. Dla niej to lepiej, niekoniecznie chciała się widzieć z matką, zbyt wiele nerwów kosztowało ją ciągłe tłumaczenie, że więcej treningów mieć nie może bo to troszkę niebezpieczne w nadmiarze.

Grześ zastanowił się głęboko nad znaczeniem słów 'wracać na weekend'. Fakt, chyba coś takiego kiedyś praktykował, pewnie miało to miejsce na pierwszym roku, dawno i nieprawda. Teraz praktykował raczej wracanie na święta, których i tak nikt w domu nigdy nie obchodził w polsko-katolickim tego słowa rozumieniu, ale miło czasem usiąść i się nażreć w dobrym towarzystwie. - W takim razie sobotę masz wolną, czyli cię gdzieś porwę na relaks, bo jesteś zestresowana, Oliwku. - Połączył w całość przebąkiwania Magdy o tym, co się działo przez ten czas u Oliwii i to, co mu powiedziała od wczorajszej nocy, żeby wydać jasny i klarowny sąd o stanie jej nerwów. Był kiepski, a jego zadaniem było spróbować to zmienić. I taki właśnie miał zamiar.

- Myślałam, żeby sięumówić z Jay'em na sobotę, żeby trochę technikę w klasycznym poćwiczyć, ale tak gdzieś od 16 powinnam być wolna i mam dla ciebie cały wieczór - uśmiechnęła sie lekko odkładając kubek na stolik tuż obok wygodnego (jak na akademickie warunki) fotela - I wtedy mam nadzieję, ze zrobisz wszyyyyystko żeby mnie zrelaksować - dodała mrużąc oczy i lekko przejeżdżając dłońmi po grzesiowym przedramieniu.

- Mrrrrrr. - Zareagował odpowiednio do stymulującego bodźca, przywołując na oblicze uśmiech starego erotomana. - Postaram się wybitnie bardzo, żeby cię zrelaksować. Wiesz, herbatka z melisą, koncert skrzypcowy Mendelssohna i spać z rękami na kołdrze o dziesiątej wieczorem, ach, wymarzony dzień relaksu. A... tobie by przerwa jednodniowa w treningach zaszkodziła, czy coś? - Zapytał, żeby się upewnić, bo Oliwia nie robiła nic poza treningami, które zresztą od jakiegoś czasu sprawiały jej średnią przyjemność łamane na nie sprawiały żadnej.

- Przerwa w treningach?! - ostatnie słowa Grzesia wyrwały ją skutecznie z przemyśleń dotyczących sobotniego wieczoru, który wybitnie na wieczór z meliską się nie zapowiadał, zwłaszcza po rocznej przerwie w ich związku - Nie, nie no skąd, nie ma mowy.. Muszę nadrobić parę rzeczy bo mnie mój wykładowca zabije, zje a potem wypluje. Nie.Ma.Mowy - powiedziała szybko kręcąc przecząco głową.

- No, przerwa w treningach. To tak jakbyś miała trening... Tylko że go nie masz. - Mistrz logiki wkroczył na najwyższy stopień podium. Chciał przytoczyć przykład z własnego życia dotyczący przerwy w graniu, problem był jedynie taki, że on nie robił przerw w graniu. Pech. Postanowił jednak namową lub podstępem przekonać ją do zorganizowania wolnego dnia. Stawiał raczej na to drugie, mając na uwadze jej desperackie podejście do tematu.

- Wiem co to jest przerwa w treningu Grzesiu i nie zamierzam jej mieć aż do samej premiery. Potem tydzień wolnego i na trening. - Tak, dla Oliwki było to całkowitą normą, może niezbyt normalną-normą ale trwała w tym już tak długo, że kompletnie nie umiała sobie wyobrazić innego zorganizowania czasu - I nie kombinuj. - dodała dla pewności.

- Czy ja wyglądam na kogoś, kto jest w stanie kombinować? - Zaprezentował wspaniały uśmiech człowieka, który całe życie nie robił nic innego poza kombinowaniem. Gdyby od dwudziestu lat kombinowanie nie było jego codziennością, pewnie zabiłby się na pierwszym zakręcie, próbując ogarnąć swoje dziwne istnienie. A tak, to i doświadczenie było na miejscu i szczere chęci, czyli wszystko, czego potrzeba do pełnego sukcesu i spędzenia wspólnie całego dnia.

- Ty się urodziłeś po to, żeby kombinować Puchatku, nikt ci o tym nigdy nie wspominał? - zapyatała retorycznie doskonale znająć odpowiedź Grzesia - Dobra, buzi i ja lecę bo muszę jeszcze notatki z Teatru skserować, żeby być już w pełni zadowolonym człowiekiem. - podchyliła się nieco do przodu oczekując buziaka, który będzie zwastował jej całkiem miły dzień.

Buziak się oto dokonał, z całą hałaśliwością przedszkolnego mlasku. - Zostaw mi klucze, bo i tak po ciebie przyjdę na uczelnię, a nie wiem, czy Magdalena tu przyleci, zanim się wybiorę na wykład.

- Tylko gdzie ja mam klucze? - zapytała w zasadzie samą siebie. W pokoju panowal istny rozgardiasz, a jej rzeczy mieszały się z rzeczami madziowymi, co o ile dla samych zainteresowanych nie stanowiło problemu, to zaczynało stwarzac problem przy szukaniu bardziej konkretnej rzeczy niż na przykład: kolorowej bluzki, jakiejś apaszki, ciemnej bransoletki. - O.. tu są. Masz. I pisz do mnie, hm?

- Będę i trzymaj się wiatru. - Nastąpiło buzi, które musiało im wystarczyć przynajmniej do wieczora. A Grześ tymczasem swoim starym zwyczajem już zaczął kombinować.

[zt]

Oliwia była zła. 'Zła" to calkiem łagodne okresienie tego co czuła, Oliwia była wściekła, po otrzymaniu od Zuzy wdzięcznego smsa o treści: Twój facet popija winko z uroczą brunetką. Czyżbyście już nie byli razem? W sumie to moze i lepiej, widzisz? Nie warto takiemu ufac. Kocham! <3!' Co prawda nigdy nie kumplowała sie z Zuzą, i owy sms był niezwyklym zaskoczeniem, ale miala szczerą nadzieje, że Grzesiek jednak ją posłucha i zniknie jej z oczu przynajmniej do jutra. Madzia spała smacznie na łóżku obok, a Oliwia starała się wczytywać w historię tańca klasycznego, z ktorej miała koło nastęonego dnia.

Grzesiek się ogarnął, spakował grzecznie niczym uczeń podstawówki, umył zęby i przybył pod drzwi pokoju 710, licząc na spędzenie za nimi kilku miłych godzin pod jedną kołdrą ze swoją dziewczyną. Jako bądź co bądź facet nie posiadał umiejętności analizowania smsów pod kątem uczuć odczuwanych przy ich wysyłaniu, zwłaszcza że same smsy żadnych nie zdradzały. Dlatego też miał nadzieję na przyjęcie do łóżka. Otworzył drzwi. - Śpicie?

- Tak. - mruknęła pod nosem przewracając kartkę książki. Ton obojętno-fochowski być moze nie wychodził jej najlepiej, ale w tym momencie tylko na tyle było ją stać. Magda nawet nie ogarnęła przybybcia jej brata, za to uroczo nakryła głowę kołdrą przewracając się na drugi bok.

- Możesz mi wytłumaczyć, o co ci chodzi? - Grzesiek był w stanie wiele znieść i przeżyć bez skoku ciśnienia krwi i wzrostu poziomu negatywnych fluidów. Mógł siedzieć godzinami w przymierzalni/na ławce w galerii i czekać, aż zostanie zaciągnięty do kolejnej przymierzalni lub na kolejną ławkę. Mógł słuchać babskiego trajkotania przez telefon nad jego osobistą głową. Nie przeszkadzało mu przerywanie jakichś arcyważnych czynności pierdołami pokroju obwieszczenia mu, że jakaś koleżanka z roku, o której istnieniu i personaliach dotąd nie miał zielonego pojęcia oraz jej facet pojechali na weekend w góry. Podobnie nieprzeszkadzająca była informacja sprzedana pół godziny później i zawierająca wykaz ich planów na ów weekend w górach. Znosił pokornie wszystkie oznaki bycia kobietą w wykonaniu Oliwii, które zwykle mężczyźni podawali jako szczególnie doprowadzające do szału, ale nie mógł znieść fochów, których powodu miał się domyślić, nawet jeśli powód nie istniał. Ale w fochach przecież każdy powód jest dobry. Fochy i zazdrość doprowadzały go do szału w pół sekundy.

- O nic, czytam. - odparła spokojnie wkładając do ust musli z gorzką czekoladą. Dla potwierdzenia swoich słów przewróciła kartkę i zachrupała głośno obserwując Grześka uważnie. Sama do końca nie potrafiła zrozumieć o co jej tak właściwie chodzi i dlaczego, aż tak nerwowo zareagowała na nocne winko jej faceta i jakiejś panienki. No przecież zupełnie nie było się o co wkurzać.

- I to cię tak wkurwia? - Zapytał agresywnym tonem. Jego wkurwiał jej udawany spokój i opanowanie, którym chciała mu dać do zrozumienia, że stan faktyczny jest dokładnie odwrotny. To wiedział, ale nie miał zamiaru sam rozwikływać problemu jej fochów, wymagał jasnych i klarownych wyjaśnień, do których mógłby się ustosunkować.

- Mógłbyś nie podnosić głosu w moim pokoju, Magda śpi. - mruknęła zirytowana - Co, spotkanko dobiegło końca? Trzeba było jeszcze posiedzieć troszkę, pewnie pare buteleczek wina jeszcze by się znalazło.

- Związek z hrabiną odbiera mi prawo do wypicia wina z kimkolwiek poza nią samą? - Zapytał, postanawiając twardo znaleźć i zabić Zuzannę w trybie natychmiastowym po opuszczeniu tego pokoju. Czyli po awanturze, która ich czekała i której raczej nie unikną, biorąc pod uwagę nastroje obojga. Zamknął za sobą drzwi. Magda sobie mogła spać albo i nie, nie raz, nie dwa, nie siedemdziesiąt budzili siebie nawzajem w środku nocy z powodów o wiele bardziej bezsensownych niż szykowanie się do dzikiej kłótni.