Pokój 710

Wpadł do akademika po pół godziny, bo wcześniej musiał zdobyć najpiękniejszy bukiet kwiatów dostępny akurat we Wrocławiu, biorąc pod uwagę, że zbliżała się północ, kiedy dotarł do kwiaciarni. Winda zaniemogła w połowie drogi, jednak solidne uderzenie w przycisk z (chyba?) siódemką pomogło, jak zwykle. Po chwili zapukał do drzwi pokoju siedemset dziesięć, nie upewniając się nawet, że tym razem nie pomylił drzwi. W końcu tak właśnie się poznali.

Otworzyła drzwi z takim impetem, że odbiły się one od na wpół otwartych drzwi szafy i prawie uderzyły ją w prawe ramię, jednak refleks Grzesia (doprawdy niewiadomego pochodzenia) uchronił ją przed niechybnym siniakiem na połowę ręki. Chciała coś powiedzieć, ale kompletnie nie wiedziała co więc stała pół metra od niego z miną jakby się miała za chwilę rozpłakać.

- Ten... - Zawsze fajnie zapomnieć języka w gębie, kiedy akurat przydałyby się umiejętności wielkiego oratora (jakkolwiek by to w kontekście seksualnych przygód Grześka nie zabrzmiało), który byłby w stanie wygłosić odpowiednie do sytuacji przemówienie poprawne technicznie i retorycznie. Zwykle był w tym świetny, bo zwykle szczególnie mu nie zależało i płomienne mowy jakoś same z siebie i bez wysiłku ulatywały na zewnątrz. Tym razem 'ten...' miało wyrazić wszystko. - Kwiatki mam dla ciebie... Podobne w sumie do ciebie, bo najpiękniejsze w całym Wrocławiu. - NAPRAWDĘ, GRZEGORZU? Aż usłyszał facepalm Magdaleny.

Kwiatki kwiatkami, oczywiście, ale nie to było w tym momencie najważniejsze. Zamiast głośnego "ojeeeej" które przeszło jej niewątpliwie przez myśl, najzwyczajniej na świecie uwiesiła się Grzesiowi na szyi i nie zamierzała odklejać się od niego przez najbliższe milion lat, mówiąc "uwiesiła" mam na myśli czysto metaforyczne pojęcie, bowiem Oliwia sięgała Grzesiowi mniej więcej do ramienia.

Objął ją ramionami i przytulił do cyca jak za starych dobrych czasów i właśnie w tym momencie wszystko wróciłło na swoje miejsce. Po prostu magicznie przefrunęło i spadło dokładnie tam, gdzie być powinno, a Grześ po swojej godzinnej dzikiej histerii uspokoił się i ogarnął.

- Nie idź już nigdzie.. - mruknęła w jego sweterek wcale nie luzując "uścisku" - Znaczy możesz pójść, a raczej pójść ze mną osiem kroków w przód, w twoje przód moje tył... Oj.. nie ważne po prostu rusz się do przodu, ze mną. - podniosła głowę wysoko do góry uśmiechając pierwszy raz od naprawdę długiego czasu.

Po chwili wylądowali razem na fotelu. Grzesiek posadził sobie Oliwkę na kolanach, objął ją i splótł ręce na jej biodrze, a resztki wszystkiego wróciły na swoje miejsce. Zamruczał i położył głowę na jej ramieniu, wtulając twarz w jej szyję. - Tęskniłem bardzo.

- Tęskniłam bardziej.. - odparła z uśmiechem przytulając się bardzo mocno i zaczynając się bawić jego włosami - Tęskniłam za tym co było... I za twoim uśmiechem.. I za tym jak mnie przytulasz.. I.. I za tobą..

- Głupi uśmiech Grzesia zrobić? - Zapytał, i głaszcząc ją po plecach, uśmiechnął się nie czekając na odpowiedź. Nareszcie wszystko pasowało. Pasowała impreza dwa piętra niżej, pasowała wiecznie kapiąca woda w umywalce, wszystko na swoim miejscu i tak jak powinno być.

- Nie idź już nigdzie.. - przytuliła się do niego jeszcze mocniej, obracając się do niego przodem i wygodniej siadając na jego kolanach. Buzię wtuliła w załamanie jego szyi i westchnęła głośno kiedy ból kręgosłupa dał o sobie ponownie znać. Ostatnimi czasy bolało coraz bardziej i Oliwka coraz częściej sięgała po kolejne tabletki przeciwbólowe. No cóż, po co o tym komukolwiek mówić? No po co?

- Nie wybieram się nigdzie, najwyżej z tobą, najchętniej na koniec świata, tam pewnie nikt nigdy nie będzie nam przeszkadzał... Co ty na to? I czemu wzdychasz, Oliwku? - Zapytał, przytulając się do granic ludzkich możliwości.

- Chyba źle spałam, bo coś mnie plecy bolą.. - odparła zgodnie z prawdą. Plecy bolały straszliwie, zwłaszcza po treningach, zwłaszcza wtedy kiedy zapomniała usztywniacza na dolną część pleców (a czasem jej się zdarzało). I bolały nawet teraz kiedy Grzesiu przytulał ją do siebie z taką siłą. - Dlatego troszkę poluźnij przytulanie, coo? - mruknęła niemal błagalnie kładąc się na nim bardziej.

Nie ma to jak zasnąć na fotelu o trzeciej w nocy i zostać o wpół do szóstej obudzonym przez czcigodną siostrę Magdalenę, która przespała się z Włodzimierzem i przeżywa.
- Buuudź się... - Zamruczał prosto do Oliwkowego ucha, przeciągając się i ziewając przy okazji, człowiek orkiestra, milion czynności na raz. - Skoczymy na jakieś śniadanie do miasta, bo jest mega rano, a jak pójdziemy spać to zaśniemy i zaśpimy... I... Wstajemy...

- No przecież ja nie śpię.. .- nie wcale, ani trochę, niby po co Oliwko? Przeciągnęła się lekko przytulając się jeszcze na moment do Grzesia - Na śniadanie? Mój żołądek nie pracuje o tej porze.. Mam trening o 10, zjem po treningu z Jay'em.. .Znaczy nie znam śniadanie z Jay'em ale zjem po treningu, który mam z Jay'em... A nie ważne... - ucięła - Dzwonił ktoś czy mi się śniło?

- Magdalena moja siostra czcigodna... Śniadanie o 15 po treningu z Jay'em Terrorystą? - Zapytał z powątpiewaniem w głosie. - To chociaż na kawę, bo umrę, mam zajęcia od dziewiątej do dziewiątej i w środku spotkanie z esesmanką od skrzypiec, boli. Kawyyyy... - Objął ją i pocałował na dzień dobry. Ich dzień dobry zwykle trwało pół godziny, tym razem nie mogło być inaczej.

- Kawa może być.. Bolą mnie plecy - mruknęła z wybitnym niezadowoleniem - Śniadanie będzie koło 11 w pierwszej przerwie w treningu, potem poćwiczę, zjem coś na szybko pójdę na zajęcia potem... Potem znowu coś zjem i wrócę koło 22... No bo mam próby... Chyba ze już mnie wypieprzyli z przedstawienia końcowego i wtedy jest problem, ale może nie... - zastanowiła się

- Z plecami do lekarza, a do odpowiedzialnych za przedstawienie z ryjem i będzie dobrze, tak, zasdecydowałem. - Oliwka na pewno tęskniła za mistrzem konkretu w kwestiach organizowania swojego życia. Zebrał się w końcu z fotela, żeby za chwilę powrócić na niego po nastawieniu wody w czajniku i odnalezieniu dwóch kubków, do których wsypał kawę.

- Nie mam czasu na lekarza, muszę zmienić materac w łóżku bo to przez to. Ja wiem. - przytaknęła uwieszając się na chwilę na plecach Grzesia jak tylko usiadł na pół sekundy na fotelu - Co Madziu chciało? - mruknęła w jego szyję wzdychając cicho.

- Do lekarza, powiedziałem, bo się skończy twoje występowanie, pani tancerko. - Oliwka na pewno tęskniła również za trybem Ja Wiem Najlepiej. Ale pan Ja Wiem Najlepiej również świetnie całował, więc odwrócił głowę i dał jej urocze buzi. Niestety, nie mieli do wyjścia sześciu godzin i nie mogli sobie zaserwować sesji dotykanego seksu, za którym Grzesiek w ich wykonaniu tęsknił nieziemsko.

- Ale nie mam kiedyyy! Pójdę, pójdę za trzy tygodnie. Bo wtedy mój pan doktor w Żywcu przyjmuje i on wie dobrze, więc do niego pójdę.. O której kończysz? Będziesz tak jakoś przechodził koło Teatralnej w godzinach mocno wieczornych? Przechodź, coooo? - jęknęła cicho pakując mu się bardziej na plecy

- Mam fortepian do dziewiątej, to przed dziesiątą będę na ciebie czekał juuuż... - Jak bardzo by sobie przez rok nie wmawiał, że jest inaczej, nie było miło po zajęciach tak po prostu wsiadać do tramwaju i jechać do akademika albo spacerkiem udawać się na Rynek celem spożycia obiadu w dowolnym towarzystwie. Nie ma to jednak jak spacer spod Akademii Muzycznej do PWST i siedzenie na ławce przed wejściem w oczekiwaniu na Oliwkę albo ewentualnie oczekiwanie na 'Grzeeeeeś!' podczas wychodzenia z ostatnich zajęć na Akademii.

- To niech będzie.. - wstała z fotela i ogarnęła wzrokiem szafę - To ja się ubiorę a ty zrób kawę - czyli wszystko na swoim miejscu - I zdzwonimy się w ciągu dnia okej? - zerknęła na niego przez ramię i uśmiechnęła się wesoło - A w ogóle, gdzie Madzia nocowała? U ciebie?

- U Włodzimierza... U mnie z Włodzimierzem... No, ten, wesoło było, szkoda że niewiele pamięta. - Pokręcił głową, uśmiechając się szeroko z czajnikiem w ręce, jak romantycznie. Magdalena i Włodzimierz, Oliwia i Grzegorz, świat ogarnęła idealna harmonia.

- Z Włodkiem? Przecież ona go nawet nie lubi.. Znaczy lubi ale jest taki.. Mega pozytywny że przytłacza Madzię swoim kolorowym widzeniem świata. Ale to dobrze, to bardzo dobrze! Ale nie słodź mi.. Przestałam słodzić ostatnio.. - powiedziała szybko kiedy Grześ znalazł się w oddaleniu trzech centymetrów od cukierniczki.