Pokój 710

- Nie. - odparła spokojnie - Nie dopóki mi nie powiesz po co i dokąd.. Jestem twoją narzeczoną, mam prawo wiedzieć. - dodała z rozbawieniem - Coś czuje, że polubię tę frazę..

- Idziemy przed siebie w celu iścia przed siebie... - Powalił swoimi możliwościami gramatycznymi, wyciągając do niej ręce. - Po prostu zamarzył mi się długi, wieczorno-nocny spacer. - Jakby w swoim życiu zaznawał kiedykolwiek dziennych spacerów, podczas których mógł podziwiać krajobrazy i napawać się pięknem otaczającego świata.

- No.... Dobra.. Ewentualnie mogę się zgodzić, ale po raz ostatni - zagroziła wstając z łóżka - Tylko musisz mi dać chwilę bo się muszę przebrać i ogarnąć a to trochę czasu zajmie. Wiesz... Następnym raze może daj mi znać wcześniej czy coś to się przygotuje i nie będziesz musiał czekać. - zauważyła słusznie z uśmiechem.

- Leć, pani mego serca, ja poprzytulam poduszkę! - Odpowiedział, układając się wygodniej na łóżku i przytulając poduszkę, dokładnie tak, jak obiecał. Był dobrym narzeczonym, nie kłamał. No, dobra, kłamał, miał bardzo konkretne plany na ten spacer.

- Nie wiem czy Madzia będzie zadowolona z faktu, że przytulasz jej poduszkę - mruknęła ściągając koszulkę - No wiesz, ona bardzo ceni swoją prywatność i.. Zresztą... - machnęła ręką - To twoja siostra, znasz ją najlepiej.

- Ona by protestowała, ale nie da się ukryc, że taka właśnie jest prawda. - Zauważył, przytulając poduszkę jeszcze mocniej, żeby Madzia nie miała już żadnych, najmniejszych wątpliwości, który użytkownik wody kolońskiej Dior Homme ocierał się o jej poduszkę w jej osobistym pokoju. - Rozebrałaś się. Mogę?

- To zależy co 'możesz'? - mruknęła do wnętrza szafy zastanawiając się, który z ulubionych sweterków bardziej nadaje się na 'iście przed siebie' w dodatku w bliżej nieokreślonym kierunku.

Nie odpowiedział, po prostu porzucił poduszkę i łóżko Magdy na rzecz przytulania się do pleców Oliwki z rękami na jej cyckach i policzkiem na karku.

- No weeeź.. Bo się nie ubiorę i tyle z tego będzie.. Więc idź proszę poprzytulać się jeszcze do madziowej poduszki a ja w tym czasie dokończę się ubierać i pójdziemy na spacer w bliżej nieokreślonym kierunku, da?

Przez chwilę rozważał wszystkie za i przeciw. Ruchanie czy romantyczny spacer? Ruchanie czy ROMANTYCZNY, ZAPLANOWANY SPACER W BARDZO KONKRETNE MIEJSCE? - No... Dobrze. - Wrócił pokornie na swoje miejsce i do Madziowej poduszki. Choć nie bez żału.

- A widzisz.. Jednak się słuchasz czasem, zobaczysz... Jeszcze cię 'wychowam' przed ślubem, świat będzie mi wdzięczny - zaśmiała sie zakładając sweterek - No dobrze, jestem gotowa możesz prowadzić w miejsce bez celu.

- Nie uwierzę, póki nie zobaczę. - Odpowiedział z uśmiechem, zbierając się z łóżka. Poprawił marynareczkę, poprawił krawacik, sznurówek nie sprawdził, co za dużo, to nie zdrowo. Ale spinki w mankietach, owszem, sprawdził, wyrównał i skontrolował. Trzeba jakoś wyglądać podczas nocnego spaceru po Wrocławiu!

- Mówisz o wychowaniu czy o tym, że jestem gotowa? - spojrzała na niego z rozbawieniem zbierając z pokoju wszystkie potrzebne rzeczy - Chodź już Grześku bo jest już późno i w ogóle omatkoświętaniewstanęjutronazajęcia no...

- Spoko, bracie, mam jutro o ósmej jakieś elektroniczne coś tam, w każdym razie chyba o muzykę chodzi, nie wiem, w zeszłym tygodniu tego nie było. - Wyznał, otwierając drzwi do pokoju i poganiając Oliwkę ruchem ręki. Wypad z baru, mili państwo. Koniec imprezy. Zanim zdążyła wrócić po milion rzeczy (pal sześć, że wyszła bez torebki), przekręcił klucz w zamku i ogłosił wymarsz.

- Ej, ale ja nie wzięłam torebki..! Nie mogę wyjść bez torebki... Jak wyjdę bez torebki to na milion procent rozdzwoni się mój telefon i moja mama wezwie ekipę antyterrorystów, żeby mnie znaleźli bo przecież nie odebrałam telefonu, więc napewno coś mi się stało.. Znaczy się, umarłam na pewno...

Objął ją ramieniem i skierował na odpowiednie tory, czyli w kierunku klatki schodowej. - Ani twoja matka, ani tym bardziej Magdalena, ani jeszcze bardziej tym bardziej prezydent Stanów Zjednoczonych i Franciszek Liszt nie mają najmniejszego prawa przeszkadzać nam w romantycznym spacerze. - Cmoknął ją w policzek na potwierdzenie tych słów. To było potwierdzenie, i już.

- Ale ona tu przyjedzie jeżeli coś sobie ubzdura.. A żadne z nas nie chce, żeby moja matka wsiadała do pociągu relacji Żywiec-Wrocław, z przesiadką w Katowicach i przyjeżdżała tutaj... - mruknęła pod nosem z lekkim niezadowoleniem.

- Lubię tę trasę! I dworzec w Żywcu, na którym zawsze mam wrażenie, że mnie coś jebnie przy przechodzeniu przez tory, a babcia nie może oczywiście przyjść na peron, tylko musi czekać przy autobusie, którego muszę szukac, kiedy już przeżyję przekraczanie torów.

- Chyba nigdy nie zrozumiem twojego lęku przed przechodzeniem przez żywieckie tory.. Może nawet nie popwinnam tego próbować, co? - spojrzała na niego pytająco - Pewnie i tak nie zrozumiem.. - dodała z rozbawieniem

- Mogę ci jakoś pomóc zrozumieć moje stany lękowe? - Zaśmiał się uroczo, obejmując ją mocniej. Czułości nigdy dość, zwłaszcza w stosunku do osobistej narzeczonej i po całym dniu wszelkich zajęć. - Dzisiaj na przykład miałem kolejny stan lękowy, kiedy musieliśmy z Magdą zamienić się instrumentami na korkach, żeby nie siedzieć tam do rana. Nie mam pojęcia, jakim cudem nie mogliśmy tego odwrócić, żeby było tak jak Zordon przykazał, ale się nie da, NIE DA SIĘ! Ja jebię, nie da się!

- Czyli jak? - spojrzała na niego pytająco obejmując go lekko w pasie - Bo wiesz ja się tam nie znam na tych waszych korepetytorskich konfiguracjach instrumentalnych.. - przyznała zgodnie z prawdą.

- Nie wiem, nie ogarniam tego, to jest wyższa matematyka, ale wychodzi koniec końców tak, że co dwa tygodnie musimy się zamienić instrumentami, zeby nie siedzieć dwie godziny dłużej i nie marnować czasu w trakcie, bo najpierw ja bym siedział bez sensu godzinę, a potem Magda by na mnie czekała, czy tam odwrotnie, nie wiem, w każdym razie... Powiedz, że rozumiesz. - Poprosił uprzejmie z nadzieją w głosie, kiedy pokonywali schody pomiędzy szóstym a piątym piętrem.

- Rozumiem! - odparła szybko chociaż nie miała bladego pojęcia o czym Grzesiek do niej mówił. - Powiedz mi dziecko drogie, w którą stronę chociaż idziemy? Będę mogła snuć domysły... - uśiechnęła się lekko kiedy w odpowiedzi Grzesiek jedynie przecząco pokręcił głową.


z/t