Hotel Monopol

- Ja już swojego znalazłem, ale mam pewne obawy, że umrze, zanim stwierdzi, że te wszystkie wskaźniki, o których nie mam zielonego pojęcia, postanowiły mi się unormować. - Odpowiedział z uśmiechem. Faktycznie, była taka ewentualność, że pan profesor mógł nie dożyć tego wiekopomnego wydarzenia. Zwłaszcza, że przez ostatnie piętnaście lat tego nie zrobiły, a pan profesor lat miał już ze sto siedemdziesiąt.

- Nie umrze, zobaczysz.. Pnaowie doktorowie zazwyczaj nie umierają przed trzysetką.. - powiedziała z rozbawieniem odstawiając szklankę na swoje miejsce. Po chwili z lekkim uśiechem przejechała ustami po jego szyi i wtuliła sie w niego mocnie opierając głowę na jego ramieniu - W sumie, jak tak sobie siedzę, to SPA nie jest mi potrzebne..

- Jest nam bardzo potrzebne. - Odstawił ją na podłogę, skupiając całą swoją energię na niepoddaniu się kuszeniu. A kuszenie było... bardzo kuszące. - Nie pamiętasz? Milion niespodzianek! Radość pięciolatki! No, już! - Ponaglał z rozbawieniem.

- Ale ja mam... Mam tu no mam przecież no.. No dobra.. - mruknęła w końcu odsuwając się na kolejny krok od niego. Ot tak dla bezpieczeństwa. W końcu mieli wyjśc w ciągu kilku najbliższych minuta a ona..? No cóż, Oliwia najchętniej zostałaby w pokoju z wielkim łóżkiem, szampanem i Grzesiem.

- Pomyśl, jak będzie zajebiście położyć się w łóżku z szampanem i misiem, kiedy wrócimy tu wieczorem... - Kusił, wkładając do ust kolejne wygrzebane z sałatki truskawki.

Pokręciła jedynie głową z rozbawieniem a po kilku minutach schodzili oboje do SPA. Tak, zdecydowanie tego im było trzeba. Już od wejścia mogli poczuć się jak królewska para, gdy czwórka pracowników hotelu podeszła do nich z kolejnymi kieliszkami szampana. Oliwia nigdy w zyciu nie czuła się aż tak rozpieszczana. Masaże kolejnych partii ciała, manicure, pedicure, wszelkie możliwe maseczki i śmiech, który co chwilę roznosił się echem po wnętrzu SPA. Grześ i Oliwka bawili się wyśmienicie. Zresztą nie tylko oni, jak się okazało masażyści okazali się być świetnymi ludźmi, którzy sypali kawałami jak z rękawa. Większośc z nich była w trakcie robienia studiów na AWFie, więc w trakcie rozmowy okazało się, że mają kilku wspólnych znajomych przez co tematów do rozmowy nie brakowało. Po kilku świetnych masażach w końcu na chwile mogli zostać sami. Oliwia tak własnie wyobrażała sobie perfekcyjny dzień z Grzesiem. Oni sami, aromaterapia i świetna muzyka w tle kiedy trzymali się za ręce i rozmawiali o ważnych dla nich sprawach. I wreszcie po kilku zwariowanych dniach nastał błogi spokój, tak potrzebny obojgu. Nic więc dziwnego, że SPA opuścili niezwykle zrelaksowani i uśmiechnięci - Miałeś racje, tego potrzebowałam.. - Oliwia przeciagnęła się leniwie otwierając drzwi do ich pokoju - Byli niesamowici...

- A widzisz? Mówiłem. - Pokiwał głową na potwierdzenie swoich słów, lecz nie miał zamiaru dłużej pławić się w blasku swej chwały i po prostu przyparł ją do ściany, objął mocno ramionami i zaczął całować. Już nie jako osobna atrakcja, ale wstęp do zdecydowanie większych.

Oliwia na krótką chwilę zupełnie straciła oddech. Nie przeszkadzało jej to jakoś szczególnie, choć musiała się odsunąć na parę centymetrów żeby nabrać powietrza. Powietrze w pokoju było tak gęste, że spokojnie można było je kroić nożem. Oliwka doskonale wiedziała, że tym razem nie pójdą grzecznie spać, emocji było zdecydowanie za dużo.

Grzesiek nie ogarniał faktu, że nagle sygnałem do seksu nie był postawiony namiot ani inne oznaki w tym jakże wyszukanym guście, ale jakieś dziwne procesy myślowe, które robiły mu totalną wodę z mózgu. Coś o Tej Wyjątkowej i Niepowtarzalnych Chwilach. Seks nagle nie sprowadzał się już do posuwania, pierdolenia i ruchania dla osobistej przyjemności, ale był czymś poza odpowiednim rytmem kopulacyjnym i kończeniem w ustach pierwszej lepszej chętnej.
- Szaleję za tobą... - Zdziwiłby się, jak miękko i łagodnie brzmiał jego głos, gdyby w ogóle miał okazję się nad tym zastanowić. Nie miał jej jednak, ponieważ był zajęty rozpinaniem kolejnych guzików jej sweterka.

Pewnie odpowiedziałaby coś sensownego albo odpowiedziałaby cokolwiek, gdyby potrafiła wydobyć z siebie cos więcej niż ciche westchnięcia i nieco głośniejsze próby uspokojenia oddechu.To jak bardzo tęskniła za takimi momentami dotarło do niej dokładnie w momencie, w którym jej sweterek wylądował gdzieś w bliżej nieokreślonym miejscy na hotelowej podłodze. Mniej więcej w tym samym miejscu po chwili leżała jasnoniebieska koszula Grzesia podczas gdy Oliwia bładziła rękoma po plecach chłopaka.

To wszystko było jakieś... paniczne, nagłe i pozbawione nawet grama sensu, jednak nie mógł im przeszkadzać ten stan rzeczy. Byli przecież jedynymi aktorami w tej dziwnej, histerycznej grze, która być może z zewnątrz wyglądała jak w filmach i marzeniach nieusatysfakcjonowanych starych panien, ale dla nich to się nie liczyło. W końcu nie byli świadkami, a uczestnikami szalonego wybuchu, na który wielu nie doczeka się przez całe swoje życie. Nieważne, oni się doczekali.
Grzesiek mógł tylko powtarzać swoją mantrę, setki razy wyznawać miłość, pokonując dotykiem ust kolejne centymetry jej ciała.

Jeżeli ktokolwiek i kiedykolwiek powie jej, że niemożliwe jest czekanie z utęsknieniem na każdy pocałunek i dotyk, każe mu się spotkać z jakimś niezłym psychitarą. Co prawda ona sama nigdy nie sądziła, że zdąży stęsknić się za pocałunkami Grzegorza aż tak bardzo ale właśnie tak się stało. Oliwia nie czuła absolutnie nic poza obezwładniającym dotykiem Grześka i materiałem zsuwajacym się powoli z jej ciała.

Nawet na ułamek sekundy nie odrywał dłoni i ust od jej ciała. W tej konkretnej chwili był pewny, że to po prostu niemożliwe i przylgnęli do siebie na zawsze. Nie były rozczarowany takim obrotem spraw, wręcz przeciwnie. Jego świat skurczył się do rozmiarów przestrzeni, której potrzebowali, żeby mocno się przytulić, wygodnie ułożyć i spędzić wszystkie lata, które im zostały. Pośród zapachu olejków eterycznych, z miękką skórą pod palcami.

- Tęskniłam za tym.. - mruknęła szeptem czując pod plecami miękki materiał pościeli - Za twoim dotykiem.. I za tym jak potrafisz mnie całować.. Tak że liczy się jedynie ten moment.. I tęskniłam za twoim oddechem tuż przy mojej skórze, i za twoimi palcami w moich włosach.. I w ogóle za tobą. Całym..

Oparł się rękami o ramę łóżka, jego włosy opadały na jej piersi. - Chyba dopadło mnie zboczenie zawodowe... - Zamruczał, całując jej usta. Długo, spokojnie, sprzecznie z tym, co działo się w jego głowie. To było pięknym utworem. Szalonym, chaotycznym, agresywnym, ale z drugiej strony niezwykle harmonijnym i łagodnym. Paradoksalnym.

- Dlaczego..? - spojrzała na niego z delikatnym uśmiechem przejeżdżając opuszkami palców wzdłuż jego lewego boku. Przymknęła oczy kiedy jego usta dotknęły jej szyi i westchnęła z zadowoleniem gdy Grzesiek uniósł jej ręce nad jej głowę i zamknął je w delikatnym uścisku swojej dłoni.

- Bo mam w głowie utwór, który jutro ujrzy światło dzienne, ale to... jutro... - Odmruczał, serwując jej kolejną serię pocałunków. Wsunął rękę pod jej plecy i zawodowo rozpiął stanik. Siła doświadczenia?

- Powinnam się obrazić, ze w takich okolicznościach myślisz o muzycę? - zapytała z rozbawieniem unosząc się nieco do góry - Bo jeśli tak to może być ciężko, znaczy z tym obrażaniem, bo wiesz... - uśmiechnęła sie lekko

- Nie obrażaj się, myśli o muzyce są na miejscu w każdych okolicznościach... A ty awansowałaś do rangi muzy, wyżej już się nie da. - Odparł, zsuwając powoli ramiączka. Zdecydowanie nie miała powodów, żeby się obrażać lub pozwolić na atak wątpliwości co do jego zaangażowania. Jeśli gdzieś na granicy świadomości nuty układały się w odpowiedniej kolejności, tworząc akompaniament do tych chwil, to mogło oznaczać jedynie nieziemskie przeżycia.

- Podobno każdy wielki artysta powinien mieć swoją muzę.. - uważnie obserwowała każdy ruch rąk Grzesia. Miał najładniejsze dłonie jakie kiedykolwiek widziała w swoim życiu. Prawdziwe dłonie pianisty, które zazwyczaj przemierzały klwiaturę fortepianu a w tym konkretnym momencie delikatnie muskały jej skórę.

- Możesz zasiąść na tronie, Moja Muzo... - Obwieścił z uśmiechem, całując jej szyję, piersi, brzuch, wszystko po kolei. Trzy godziny gry wstępnej? Żaden problem dla Grześka, właśnie tak lubił najbardziej. Szybki numerek podczas przerwy na kawę? Zawsze chętnie, ale mimo wszystko to nie było to. Dopiero badanie każdego centymetra swoich ciał brzmiało jak pełnia satysfakcji na horyzoncie. Kiedy na Oliwii nie pozostał już żaden zbędny element garderoby (czyli żaden element garderoby?), przeturlali się po ogromnym łóżku i tym razem ona wylądowała na nim.

- Obiecaj, że tak będzie już zawsze.. - pochyliła się nad nim delikatnie muskając włosami jego twarz, szyje i ramiona - Obiecaj, że zawsze będzie dobrze.. - Oliwia potrzebowała takiego zapewnienia. Chociaż raz w życiu chciała być pewne czegoś na sto procent. Szczególnie tyeraz, szczególnie gdy jej życie wytwracało się do góry nogami i nie była pewna co przyniesie jutro. Dokładnie w tym momencie potrzebowała usłyszeć, że on będzie zawsze. Że nie odwróci głowy kiedy sprawy nie będą szły po ich myśłi, że nie odrzuci jej telefonu po małej sprzeczce. Chciała być pewna, że Grzesiek będzie przy niej bez względu na to jak bardzo źle będzie działo się wokół nich.

Wziął ją za ręce. - Nie mogę ci obiecać, że zawsze będzie dobrze, nie jestem wariatem, ale mogę obiecać, że zawsze będę przy tobie, choćby się waliło i paliło, nieważne, zawsze będę obok. - Odpowiedział spokojnym tonem. Była jedna rzecz, dla której ten wredny rok był niezbędny. Dla zyskania pewności, że kiedy już oboje zmądrzeją, będzie właśnie tak, jak przed chwilą jej obiecał. Zmądrzeli.

Grzesiek miał tą pewność w głosie, tą której potrzebowała. Bo Oliwia wątpiła, wątpliła bardzo często: w swoje zdolności, w siebie, w to co się dzieje i potrzebowała Grzesia, żeby choć przez chwilę upewniał ją w przekonaniu, że to wszystko co się dzieje, dzieje się naprawdę i że istnieje naprawdę duża szansa, że wytrwają w tym wszystkim. Że dadzą radę. Że to co działo się przez ostatni rok utwierdziło ich w przekonaniu, że 'osobno' jest dużo gorsze od 'razem'. NAchyliła się nad nim składając na jego ustach namiętny pocałunek. Jednocześnie odpięła kilka guzików grzegorzowych spodni uśiechając się przy tym delikatnie.

Spodnie zaskakująco szybko przyozdobiły parapet, a oni oddali się całkowicie wszelkim czynom nieaprobowanym przez mamę Wilecką. Kutas jej w usta? Jej zakazy nie przeszkodziły im zatopić się w sobie, przenikać , wirować, drżeć i ciężko oddychać.