Hotel Monopol

- Innych długości powiadasz..? - nie wiedząc czemu Oliwia momentalnie podniosła głowę, żeby uważniej spojrzeć na Grzesia - Lubię inne długości.. - dodała po chwili z lekkim uśmiechem i przeczesała palcami włosy rozglądając się po wnętrzu pokoju.

- Lubię te same długości... - Zwierzył się. I pewnie zwierzeniom nie byłoby końca, gdyby nie pukanie do drzwi. Minutę później na stole w głębi pokoju czekało na skonsumowanie genialne śniadanie, a pan z obsługi hotelowej oddalał się z napiwkiem w kieszeni.

- Wygląda zjawiskowo... - przyznała szczerze siadając przy nakrytym dla nich stoliku. W porównaniu do śniadań, które jadala przez ostatnie dwa tygodnie, to co znajdowało się na stole było prawdziwą ucztą! - Kochanie ale my tego nie.. - zastanowiła się chwilę - A nie spoko, ty tu zjesz.. - zakończyła z rozbawieniem.

- Bende go zjad! - Ogłosił radośnie, zasiadając do stołu. - Zorganizuj kawę, bo mi to zajmie pół roku. - To akurat fakt. Nie zrobiłby przy tym krwawo-kawowej jatki, ale ogarnięcie trwałoby zdecydowanie dłużej niż czas przewidziany na standardowe parzenie kawy.

- Tak! Ty zorganizowałeś hotel to ja chociaż zorganizuję kawę! - radość pięciolatki, której pozwolili zrobić coś w domu. Kilka minut później przed Grzegorzem stała świeżo zaparzona kawa a Oliwka (dumna z siebie!) usiadła naprzeciwko - Widzisz? Zachowuję się jak przykładna żona kochanie.. - odparła z rozbawieniem.

Już miał się wyrwać z ryjem, że jak ona śmiała zepsuć koronną niespodziankę tego wieczoru, ale w porę ogarnął, że przecież jej nie zdążyła i pewnie nie miała zamiaru psuć, bo nie miała pojęcia, że takowa była w planach. - Dziękuję ładnie za kawę i... wsuwaj, pani. - Wydał rozkaz i sam dał dobry przykład, racząc się wegańskim croissantem, który niewiele miał z niewegańskim wspólnego, ale... a kogo to obchodzi.

- No przecież jem. - odparła zgodnie z prawdą bo właśnie zajadała się wybitnie dobrą owocową sałatką - Musisz tego spróbować, te truskawki są świetne.. I ananas.. Naprawdę dobre.. - uśiechnęła się z nad talerza. Śniadanie upływało w takiej atmosferze jaka powinna towarzyszyć każdemu śniadniu w ich życiu. Dobra muzyka w tle, świetne jedzenie i obłedne okoliczności.

Grzegorz miał czasem wrażenie, że minął się z powołaniem. Wcale nie powinien był zostać genialnym pianistą/skrzypkiem/wybierz co ci odpowiada, ale przeżuwaczem. Sensem jego życia powinno być jedzenie, co właśnie udowadniał, a ktoś obserwujący z boku wydarzenia na froncie mógłby stwierdzić, że w tak anorektycznym człowieku tyle żarcia się nie zmieści. A właśnie, że się zmieści! - Da owocki, spróbuję. - Wyciągnął rękę w jej stronę.

- Proszę.. - owoce wylądowały prosto w buzi Grzesia, bo kto by się bawił w podawanie ręka w rękę? Nie było na to czasu, zwłaszcza że Grzesiek przygotował milion tysięcy niespodzianek, a Oliwka, jak na pięciolatke przystało, owych niespodzianek nie mogła się doczekać, wiec najchętniej zabrałaby Grzesiowi talerz i pociagnęła w stronę wyjścia.

A teraz będzie degustacja z użyciem zęba i języka! - A nie przyszłabyś na kolana? - Zapytał, odsuwając się nieco od stołu. Po co siedzieć metr od siebie, kiedy można się przytulać? No, właśnie, po co.

Zaśmiała się głośno zakrywając na chwilę twarz rękoma - Przepraszam - odparła kiedy Grześ spojrzał na nią pytająco - Już.. Już idę.. Po prostu początkowo usłyszałam czy nie przyszłabym do ciebie na kolanach.. Wiesz, akustyka w tym pomieszczeniu jest słaba.. - dodala z rozbawieniem siadając Grześkowi na kolanach - Tak, zdecydowanie tak jest lepiej.

- Możesz przyjść na kolana na kolanach, nie ma problemu. Ale na następną sobotę znajdę nam mniejszy pokój. - Dołączył się do salw śmiechu. No, fakt, był apodyktycznym czubem, ale przecież nie aż tak... Na kolanach to najwyżej podczas seksualnych uniesień, a i wtedy nie ciągnęło go do prowokowania poddańczych zachowań.

- Nie dziękuje. Na kolana wystarczy mi w zupełności.. - mruknęła z rozbawieniem pijąc parę łyków jego kawy. - Ej a tak w ogóle to załatwiłeś coś z tym wyjazdem do Warszawy? - zapytała wychodząc na chwilkę ze wszystkich uroczo-relaksujących tematów ich rozmowy. - No pamiętasz nie? Na urodziny Andreasa...

- Zarezerwowałem bilety na samolota, więc powinniśmy ze wszystkim zdążyć. - Odpowiedział, wyciągając z kieszeni paczkę papierosów. - I zadzwoniła do mnie babcia, żeby zapytać czy się wybieram. I zakomunikować mi, że skoro się wybieram z Magdą, to nie mamy co liczyć na jej obecność. Jakże mi przykro. - Dodał, wkładając fajkę do ust. Z babcią była ciekawa sprawa. Według babci ich ojciec był nazistą, a oni małymi, wrednymi szkopami. Do tego rozwydrzonymi i niereformowalnymi.

- Ej to smutne.. CHyba nigdy nie poznałam twojej babci - zastanowiła się głęboko - Nie pal, miałeś rzucić.. Twoich rodziców poznałam, z twoją siostrą regularnie pije w akademiku.. To nie fair że nie poznałam twojej babci - uśmiechnęła się lekko bawić się grzesiowymi włosami.

- Rzuciłem rzucanie, skoro i tak palę jak smok... paczkę tygodniowo. - Odchylił się i zgarnął popielniczkę z parapetu. - Moja babcia? Moja babcia uważa, że wojna trwa i szuka Żydów do chowania po strychach i kanałach. Nie polecam bliższych kontaktów.

- Ale ja przecież nie mam nic wspólnego z Nazistami... Znaczy wiesz, z jednym "rzekomym" się spotykam, ale przecież to nie prawda... - cmoknęła go w skroń i dokończyła jego kawę przytulając się do niego nieco mocniej.

- Chociaż ja ostatnio jestem raczej komunistą, bo przecież napisałem licencjat z muzyki rosyjskiej... - Zastanowił się i zaciągnął dymem. Kiedyś może i był sfrustrowany, bo wszyscy dookoła mieli babcie klejące pierogi i podsuwające pod nos domowe kompociki, a jego osobista żyła w wiecznym przekonaniu o nadchodzących nalotach, ale teraz powiewało mu to i dyndało.

- Spokojnie, moja cię kocha za wszystkie babcie świata.. właśnie - zastanowiła się chwilę - Może powinnam ją poinformować, że się zeszliśmy... Rozważałam to już czy jeszcze nie? - zmrużyła lekko oczy próbując sobie przypomnieć czy już mu o tym wspominała. Ostatnio miała tyle na głowie, że o połowie rzeczy zapominała. - Możemy już iść..? Możemyyyy?

- Zrobię jej niespodziankę, pojawiając się nagle w drzwiach. - Zaśmiał się, przyjmując kolejną dawkę papierosowego dymu. To był o wiele lepszy plan niż sprzedawanie takiego newsa przez telefon! - Za pięć pierwsza możemy iść, czyli mamy jeszcze dwadzieścia minut.

- Przypraw ją o zawał serca.. Nie ma sprawy, wtedy oboje nie będziemy mieć babci.. - zaśmiała się wplatając palce w grzegorzowe włosy - Dwadzieścia minut powiadasz.. I co my będziemy robić przez to dwadzieścia minut skoro ja już skończyłam kawę, a ty już prawie wypaliłeś papierosa..? - udała, że zastanawia się niezwykle dogłębnie nad ich obecną sytuacją.

- Przeprowadzę operację neurochirurgiczną? - Rzucił luźną propozycję, gasząc kiepa w popielniczce. Odstawił ją z powrotem na parapet i porzuciwszy pomysł z operacją, rozpoczął długie i namiętne całowanie.

- Operacja mi się podobała.. - odsunęła się na parę centymetrów z rozbawieniem - Neuro? A masz do tego jakieś uprawnienia? Bo wiesz, ostatnio tyle słychać o lekarzach, którzy są zawieszeni a wciąż leczą, ty jestes jednym z takich czy spokojnie moge ci zaufać?

- Doktor Habilitowany Nauk Medycznych Grzegorz Na Chybił Trafił Hermann. Jak to dumnie brzmi! - Zrobił minę wprost z portretów wielkich wodzów, wypiął pierś i napawał się swoją wspaniałością. A później po prostu wybuchnął śmiechem.

- To ja wolę nie ryzykować.. - zauważyła słusznie nalewając sobie świeżego soku z pomarańczy - Ty się skup na muzyce a jakiegoś naurochirurga znajdziemy, spokojnie.. - odparła z miną eksperta na dobrą sprawę nie mając zielonego pojęcia o czym mówi.