Pokój 704

- Pale Green.. - powtórzyła za telefonem z rozbawieniem - Jasnoniebieska.. Możesz ubrać bo cię w niej lubie, więc ją ubierz, co? - zapytała nakładając na siebie lekki sweterek. Nie była ogarnięta, ani trochę. Przebierała się z milion razy bo nie do końca była pewna co na siebie włożyć. W końcu się zdecydowała po czym opadła na łóżku i westchnęła - Ale po lewej masz tą swoją ulubioną czarną, więc też możesz.. Bo jest fajna. Po twojej lewej. - zaznaczyła.

- Ja wiem, ale dzisiaj nie mogę wyglądać jak właściciel domu pogrzebowego. - Stwierdził, w ekspresowym tempie składając wszystko, co wcześniej wywalił z szafy. Co prawda jasnoniebieska koszula i pomarańczowe spodnie nie były dobrym połączeniem, więc odpadała kwestia zaszalenia, ale jasnoniebieska koszula i jedna z czterdziestu milionów par czarnych spodni w dokładnie tym samym modelu brzmiała jak czysty seks. - Armani poczeka. - Zawyrokował, wrzucając wspomniane spodnie na odpowiednią półkę.

- Nie wiem co na to wujek Giorgio... - mruknęła sennie - Chodźmy juuż, możemy już iść? Powiesz mi w ogóle dokąd idziemy, czy wciąż pozostaje to twoją słodką tajemnicą? - prawda wyglądała tak, że Grześ powiedział jej, że owszem spędzą dziś miły, relaksujący dzień ale za nic w świecie nie chciał powiedzieć jaki.. I gdzie.

- Ależ my nigdzie nie idziemy. - Odpowiedział tonem, który sugerował sto procent pewności i oczywistości. - Ja się ładnie ubiorę i będziesz mogła cały dzień na mnie patrzeć z każdej możliwej perspektywy. Oto i nasz pomysł na relaks. - Zapewnił, zapinając koszulę.

- To ja wracam spać.. Jedenasta to za wcześnie na wstawanie, żeby cię podziwiać. Mogę cię popodziwiać za jakieś.. dwie, trzy godziny, wtedy mnie obudź. - uśmiechnęła się lekko nakrywając głowę kołdrą - O 15! - mruknęła spod kołdry

- Taksówka za pięć minut. - Zaśmiał się, ogarniając resztę swojego stroju i doprowadzając się do stanu, w którym można się było ewentualnie pokazać publicznie bez wywołania paniki. Lakierki muszą być, tak.

- ALe powiedz miiii! Bo nie wiem dokąd ty mnie prowadzisz.. A jak chcesz mnie sprzedać do zagranicznego burdelu i dlatego kazałeś mi się ładnie ubrać.. Bo przyjdzie chiński handlarz ludźmi i będzie mnie oglądał, więc muszę wyglądać w miarę ładnie? - wyrzuciła z siebie najbardziej prawdopodobny ( taaa : ) ) scenariusz i podniosła się z łóżka.

- Razem sprzedamy się do tajskiego burdelu, w końcu ja też ładnie wyglądam. - Przypomniał jej, prezentując się z każdej strony świata na potwierdzenie swych słów. - Wymarsz.

- Narcystyczny Grześ z ciebie Grzesiu. - odparła z rozbawieniem po czym z uśmiechem wyszła z pokoju, wracając sie przynajmniej trzy razy po rzeczy, których oczywiście zapomniała. Grzesiek musiał to przewidzieć bo wciąż stał w drzwiach i uśmiechał się pod nosem kręcąc głową.

- Ty idziesz na wojnę, czy mnie podziwiać? - Zapytał przy czwartym powrocie - po telefon, który został pozostawiony na fortepianie, kiedy odbywał się powrót po zegarek. Przy okazji uśmiechał się ładnie i cierpliwie czekał, aż zawartość torebki zostanie skompletowana.

- Przecież muszę mieć telefon. I musze mieć zegarek, żeby wiedzieć która jest godzina, jakby padł mi telefon.. - zastanowiła się przez chwilę przystając na moment obok Grześka - Myślisz, że będzie padać, bo nie wiem czy wziąć parasol.. - mruknęła pod nosem i pewnie wróciłaby "tak na wszelki wypadek" ale Grzesiek zagrodził jej wejście ręką po czym zamknął jej drzwi, dosłownie przed nosem - No okej, tez mi się wydaje że nie bedzie..

- Mam parasol i ponton ratunkowy w zegarku. - Podstawił jej pod nos swój osobisty zegarek. Zamknął drzwi i wrzucił klucz do odpowiedniej kieszeni torby.

z/t