Pokój 704

Faktycznie, wino w grzesiowym pokoju stało schowane głęboko w jednej z szafek, Oliwka nawet by nie wpadła na to, że można je schować aż tak głęboko ale zazwyczaj nie musiała chowac wina nigdzie, gdyż kosztowało niecałą dychę i nie było jej szkoda, gdy ktoś się nim poczęstował. Grzesiu w niecałą minutę otworzył butelkę i nalał wino do dwóch kieliszkó, po czym uśmiechnął się uroczo siadając na łóżku - Włodek zwiedza świat? - zapytała z uśmiechem

Głos spod fortepianu odpowiedział, że przecież tu jest. Tak, ulubione miejsce Włodzimierza do nauki znajdowało się pod fortepianem i od zasadniczego pokoju odgradzała je sterta książek, pudełek i wszelkiego dobra, które ułożone jedno na drugim i następnie w karnym szeregu tworzyły szczelną barierę. Do dyspozycji Włodek miał również postawioną na podłodze lampkę i rozłożony na parkiecie (lub czymś, co w zamierzeniu miało parkiet udawać) kocyk. I tak właśnie żyło mu się dobrze. Dziwnie, ale cóż zrobić, kiedy pod jednym dachem mieszkało dwóch cyborgów. Jedyne co w takiej sytuacji mógł zrobić Grzesiek, to bezgłośnie wypowiedzieć prośbę 'nie pytaj' i wznieść kieliszek, sugerując przy okazji, że dzisiaj Oliwka wznosi toast.

- Ojejj! Przepraszam! - powiedziała półszeptem uśmiechając się przy tym niewinnie. No tak, Włodek i jego medycyna zawsze zadziwiały Oliwie. - Hm... - zastanowiła się chwilę lekko mrużąc oczy - Wiesz, że jestem słaba we wszelakich życzeniach i toastach, prawda? - zapytała z uśmiechem - Za nas. - odparła spokojnie stukając lekko brzegiem kieliszka o kieliszek Grzesia.

- Patrz i ucz się! - Rozkazał, wznosząc kieliszek po raz kolejny w oficjalnym geście. - Pewien mężczyzna szedł przez pustynię, kiedy nagle zobaczył piękną kobietę. Zdjął kapelusz i wypuścił go z ręki, ale kapelusz nie spadł na ziemię. Wypijmy za siły, które sprawiły, że kapelusz oparł się grawitacji! - Uśmiechnął się szeroko, wyraźnie dumny ze swojego jakże przesiąkniętego do granic możliwości inteligencją toastu.

- Głupi jesteś.. - Oliwia nawet nie próbowała się nie uśmiechać. Wybitnie podobał jej się obecny stan rzeczy i te wszystkie komentarze Grzesia na miliony tematów - I od razu jestem jakaś taka mniej zmęczona.. - odparła zgodnie z prawdą siadając wygodniej na grzesiowym łóżku. I nawet kręgosłup przestał boleć!

- Był taki święty, Grzegorz Cudotwórca, wspomnienie liturgiczne siedemnastego listopada, może jakiś mój krewny, czy coś. - Zamyślił się, czy na pewno chciałby być potomkiem świętego, jakiegokolwiek świętego, nawet jeśli nie byłby Grzegorzem. Istniała na to niewielka szansa, bo pra-pra-pra-pra-pra-pra-pra-pradziadek zapewne już zesłałby na niego jakiś grom z jasnego nieba lub chociażby niezabezpieczoną studzienkę kanalizacyjną, jako karę za jego wybitnie zgodny z nauką kościoła hedonistów tryb życia. - Poinformowała mnie o tym pani profesor od fortepianu, w ogóle jej główne zajęcie na... zajęciach, to sprzedawanie mi historyjek z życia świętych, jakby mnie to co najmniej interesowało. - A on pokornie zapamiętywał wszystkie te jakże pasjonujące ciekawostki i daty, bo jego mózg kodował dosłownie wszystko.

- Daleko ci do świętego, zdajesz sobie z tego sprawę, prawda? - zapytała z rozbawieniem odkładając pusty kieliszek na podłogę. Tak, Oliwka miała tą wadę, że nie potrafiła delektować się winem, więc generalnei dość szybko wypijała zawartość kieliszka (głównie dlatego razem z Magdaleną pijały raczej z butelki...)

- A ty bardzo nad tym ubolewasz, ja sobie zdaję sprawę... - Odparł przekornie, układając się wygodnie na łóżku i przytulając do Oliwki przy okazji. - Wyhoduj sobie kubki smakowe i... Włodzimierzu, co odpowiada za węch? - Rzucił pytanie w kierunku przeciwległej ściany, gdzie Włodek pilnie czytał i coś zawzięcie notował.

- Komórki receptorowe węchu. W nosie sobie mieszkają zakończenia włókien nerwu węchowego i rozpoznają związki chemiczne, a potem przekazują informację o tym do mózgu, I taka ciekawostka egzotyczna, przynajmniej dla ciebie, że ten impuls jest przekazywany dużo szybciej, niż ten na przykład, który sobie idzie drogą wzrokową, no, bo jest bliżej. - Odpowiedział, dziwiąc się sobie, że dał radę załapać, o co chodziło w pytaniu, chociaż był skupiony na tekście i nie zgubić się w nim, chociaż udzielił w miarę sensownej odpowiedzi. Sukces!

- No, komórki receptorowe węchu sobie jeszcze wyhoduj w żołądku, żeby móc się delektować tymi wszystkimi smakami i aromatami win, które tak bezrefleksyjnie pochłaniasz, podły szubrawcu... - Wymruczał z bardzo wyraźnie udawaną pretensją w głosie. A następnie wypił kolejny łyk wina, poszukując wytrwale wspomnianych już smaków i aromatów.

- Nie jest mi to potrzebne.. Z siostrą twoją Magdaleną raczę się Kadarką, w której oprócz siarki i wody nie ma więcej smaków.. A raczej wyhodowanie receptorów węchu, w tym konkretnym przypadku, mogłoby mnie zabić - wyszczerzyła się wesoło po czym, swoim starym zwyczajem, położyła się głową na grzesiowym brzuchem żądając głaskania po głowie.

- Nie zachowuj się jak ja, ten bułgarsko-mołdawsko-węgierski produkt winopodobny wcale nie jest na poziomie spirytusowego siarkofruta-mózgojeba. Lepsze to niż Carlo Rossi o smaku nieudanego kompotu, który przestał tydzień w upale. - Nie ma to jak rozmowa na poziomie o winach dostępnych w każdym sklepie spożywczo-wielobranżowo-monopolowym. Dzięki Magdalenie, która nie była aż takim burżujem jak on w kwestii doboru trunków, miał przyjemność (mniejszą lub większą) posmakowania wszystkich możliwych i dostępnych. - Czy my naprawdę gadamy o winach z Biedy?

- Carlo Rossi piłyśmy dwa dni temu.. - zastanowiła się chwilę - Tak, gadamy o winach z Biedy... - dodała po głebszym zastanowieniu przymykajac nieco oczy - Być może robimy Włodkowi tym samym wielką ochotę na soczek.. - uśmiechnęła się lekko kładąc grzesiową rękę na swojej głowie.

- Włodek jest aktualnie zamknięty w swoim świecie neuronów, skalpeli i tkanek, i na jakieś mniej więcej sto procent nawet nas nie słucha. - Zawyrokował. Przypuszczenie się najwyraźniej potwierdzało, ponieważ wspomniany nie dawał żadnych oznak istnienia pomiędzy nimi kontaktu, jedynie wachlował swoimi papierkami i gryzł zawzięcie długopis. - Wiesz na co mam ochotę...?

- Nie wiem, ale pewnie zaraz mi powiesz... Na co masz ochotę? - spojrzała na niego uważnie. Oliwka miała na coś ochotę, zdecydowanie! I nie było to wino ani spokojny wieczór. Kątem oka spojrzała jedynie na Włodka, który zawzięcie skrobał coś w zeszycie i przewróciła oczami - Więc..?

- Mam gigantyczna ochotę na nasz tradycyjny seks, ale istnieje bardzo zasadna obawa, że w okolicach twoich obojczyków już spałbym w najlepsze... - Odpowiedział sennym tonem, potwierdzając przy okazji swoje przypuszczenie. Ich tradycyjny seks potrafił trwać sześć godzin i tworzyć napięcie, które zapewne rozświetlało pełną mocą żarówki w całym akademiku, niezależnie od woli lokatorów.

Właśnie takiej odpowiedzi spodziewała się Oliwia. "Mam ochotę" ale "Jestem zmęczony". Tych dwóch stwierdzeń zdecydowanie nie powinno używać się w jednym zdaniu - Mhm.. - mruknęła jedynie siadając na Grzesiu wygodnie. Zmęczenie zmęczeniem, ale Oliwia czuła że zaraz strzeli ją jakiś grom z jasego nieba jeżeli Grzesiu nie pocałuje jej (chociaż!) w swój zwykło-niezwykły, grzesiowy, tradycyjny sposób.

Kiedy Grzesiek zastanawiał się nad tym, jak w najlepszy z możliwych sposobów rozwiązać kwestię seksu, kiedy na normalny seks oboje nie mieli siły i energii, ale mieli za to ochotę, Włodzimierz wypełzł spod fortepianu, a później wpełzł tam z powrotem, zabierając ze sobą telefon zgarnięty z nocnej szafki, który chwilę wcześniej wydał z siebie sygnał powiadomienia o nowej wiadomości. Rozmyślaniom towarzyszyły więc odgłosy skrobania długopisem pieczołowitych notatek i pisania smsów. W końcu zebrał się jednak do działania, podniósł ręce do góry i zaplótł je na szyi Oliwki. Usiadł i rozpoczął całowanie, przytulając ją mocno do siebie i głaszcząc po plecach. Robił to powoli i spokojnie, bez szarpania się i siłowania, przyśpieszony oddech był wynikiem powstałego napięcia, a nie walki, którą mieliby odbywać podczas namiętnego pocałunku.

Właśnie tego Oliwii brakowało najbardziej w ciągu ostatniego roku. Grzesiu miał talent nie tylko do gry na wszelakich instrumentach, miał niebywały talent do całowania i tworzania atmosfery pożądania, którą wyraźnie można było wyczuć w akademikowym pokoju. Obydwoje byli padnięci, tego nie dało się w żaden sposób ukryć, ale ta chwila tylko dla nich łądowała atmosferę chociaż na krótki czas. Wplotła więc palce we włosy chłopaka rozkoszując się tym czasem, w którym czuli coś więcej, niż tylko zmęczenie.

Dopiero po kilku bardzo długich chwilach zawędrował pod jej bluzkę. Chociaż dach już w tym momencie z nadmiaru napięcia powinien wyskoczyć w górę i po jego ujściu wrócić na swoje miejsce, oni trzymali jednak swoje emocje bardzo blisko siebie. Wszystkie odmiany namiętności i pożądania nie wyszły nawet na milimetr poza nich samych, przepływając swobodnie w miejscach, gdzie ich ciała do siebie przylegały. Cudowne wibracje, które były wytworem wyobraźni, ale Grzesiek mógłby przysiąc, że naprawdę je czuł, kiedy powoli przesuwał dłoń po jej plecach, zmierzając do biodra. Wybuch kontrolowany.

Czuła dokładnie jak każdy mięsień jej ciała napina sie pod wpływem jego dotyku. W jej wyobraźni akademik już dawno pękł na pół i zostawił potężną dziurę w samym centrum Wrocławia. Przejechała opuszkami palców po jego szyi i linii obojczyka by po chwili odsunąć się delikatnie. Ich usta dzieliła magiczna bariera kilkunastu milimetrów, wyraźnie czuła jego lekko przyśpieszony oddech, kiedy chciał ją pocałował po raz kolejny a ona za każdym razem lekko cofała głowe wzmagając napięcie między nimi.

- Nie baw się ze mną... - Zamruczał z udawanym niezadowoleniem, uśmiechając się lekko. Chociaż każda komórka jego ciała z osobna i wszystkie chórem krzyczały, żeby natychmiast złapał ją za kark, przytrzymał i wepchnął język do gardła tak głęboko, że poczuje go aż w miednicy, wolał poczekać na jej ruch, serwując sobie dodatkową dawkę niecierpliwego pragnienia. Jeśli o to chodziło, był małym chłopcem, który chciał wszystko teraz i natychmiast.

Lubiła te chwile, w których głos drżał z podniecenia a całe ciało wręcz błagało o najmniejszy ruch ze strony tej drugiej osby. Odgarnęła lekko włosy nie robiąc sobie jednak nic z jego prośby. Zamiast tego przejechała ustami najpierw po jego policzku by po chwili delikatnie przejechać językiem po jego szyi. Jednocześnie przesunęła dłońmi wzdłuż grzesiowego kręgosłupa obserwując uważnie każdą, nawet najmniejszą reakcję wypisaną na jego twarzy.

Odchylił głowę do tyłu, dając jej większe pole manewru. Dzieliły ją milimetry od jednego z jego czułych miejsc z boku szyi, jednak za każdym razem, kiedy już prawie do niego docierała, przygotowując go na przyjemny, przechodzący po całym ciele dreszcz, zmieniała zdanie i odsuwała usta od jego skóry, żeby za chwilę dotknąć innego miejsca. - Drażnisz się ze mną...