Pokój 707

Mieszkańcy:
- Adam Frydlewicz
- Bartek Klimasiński

Po wejściu do pokoju znajdujesz się w przedsionku. Do ściany przyczepione są wieszaki na wierzchnie odzienie mieszkańców i gości, a głębiej także mała szafa na płaszcze. Jest tu jeszcze wiekowa umywalka, nad którą wisi lustro, trochę przybrudzone, ale to przecież nic, bo spokojnie można się w nim zobaczyć. Niewielka żarówka bez klosza zawieszona pod sufitem świeci wystarczająco jasno.
Dalej jest już pokój właściwy o wielkości cztery metry na cztery metry. Dwa pojedyncze łóżka, przy każdym niewielka szafeczka, a także dwa stare biurka oraz spora szafa. Na podłodze leżą stare panele, a ściany pokryte są kremową farbą. Światło dnia wpada do środka przez duże podwójne okno znajdujące się na ścianie naprzeciwko wejścia.

(Uwaga. Mieszkańcy do pokoju mogą wstawić własne meble. O umieszczenie ich w poście z opisem pokoju należy zwrócić się do któregoś z administratorów.)

Stwierdzenie, że Adam umierał na nudę było zbytnim uproszczeniem, jeśli chodzi o stan, w jakim właśnie Mr Frydlewicz się znajdował. W końcu, jak powszechnie wiadomo, inteligentni ludzie się nie nudzą, a (jak również wiadomo w szerszych kręgach) Adam do inteligentnych się zaliczał jak najbardziej, wobec czego nuda także nie mogła go dopaść. On po prostu leżał na łóżku. I nic nie robił. I nie myślał o niczym, bo najzwyczajniej w świecie nie wiedział, o czym ma myśleć. I wcale a wcale mu to nie doskwierało.
No nie, ani trochę.
Kiedy absolutną ciszę wyjątkowo panującą w ich pokoju przerwał głos Bartka, Adam powoli odwrócił głowę w stronę, gdzie leżał jego wierny towarzysz. Na moment cisza znów wróciła, aby następnie zostać przeciętą skrzypieniem sprężyn łóżka, gdy podniósł się do pozycji siedzącej, z miną wciąż nieprzeniknioną. Następnie wstał, przeciągnął się...
- No, kurwa - odparł jakże elokwentnie i inteligentnie, mierzwiąc jeszcze grzywę. I dopiero wtedy wyszczerzył zęby, a w jego oczach zapaliły się te typowe iskierki, które świadczyły, iż szykuje się coś dużego. - No to ruszaj kuper, towarzyszu! Drzwi się same nie wyjmą! A już na nas czekają!

- Oczywiście, że ci się chce, pieprzony leniu! - oznajmił tonem nie znoszącym sprzeciwu i w celu zmotywowania Bartka kopnął go w kostkę. Nie jakoś szczególnie mocno oczywiście, w końcu słabo by było, gdyby przez to Bartek zaniemógł, jeśli chodzi o chodzenie. Ktoś w końcu te drzwi musiał tachać i o ile Adam i jego silne ramiona (mhm, tak właśnie) podołałyby temu zadaniu bez problemu, to jednak miło było mieć u boku wiernego pomagiera w niecnych czynach wszelakich. - Wstawaj, bo ci pomogę - i raczej nie była to w jego wykonaniu obietnica z cyklu tych milutkich. - Masz trzy sekundy...

Adam ucieszył się niezmiernie, widząc tę nagłą motywację kumpla. Lenistwo lenistwem, ale są rzeczy ważne i ważniejsze, a wyjęcie drzwi z łazienek (ho, ho, ho, so much fun) zdecydowanie należało do tej drugiej kategorii i trzeba było ów pomysł zrealizować od razu, od ręki natychmiast.
- Zapominasz o czymś... Nikt nie jest tak fajny jak my - sprostował z typową adasiową pewnością siebie i szerokim wyszczerzem. Porwał szybko kluczyk do ich pokoju leżący bezpiecznie na jego szafeczce (w końcu pokój trzeba było zamknąć, po akademiku kręciło się mnóstwo szaleńców mających różne pomysły... na wyjmowanie drzwi na przykład czy coś...). - Komu w drogę, temu drzwi - rzucił pogodnie i razem z Bartkiem ruszyli na kolejną szaloną wyprawę.

zt.