Sobota (08.10.2012)

Podróż wcale nie przebigała miło. Zwłaszcza, że jak na złość Magdalena kupiła nie ten bilet co trzeba, musiała robić dopłatę u pana konduktora a w dodatku jakaś starsza pani z pieskiem zdecydowała się usiąść dokładnie na przeciwko niej. Nie pomogły wredne spojrzenia, głośne wzdychanie i inne tego typu akcje, które zazwyczaj skutkowały. Kierowca Stefan nie mógł po nią podjechać na dworzec, więc musiała tłuc się taksówką co jeszcze bardziej popsuło jej humor. A na domiar złego tuż po przekroczeniu progu mieszkania zobaczyła w kuchni Włodzimierza. Dzień nie mógłbyć gorszy. - Dobry? - mrukneła odkładając torbe na środku korytarza - To ja sobie pójdę spać. -dodała. Tata Franz spojrzał na nią z rozbawieniem i jedynie zaproponował herbatę. Doskonale wiedział kiedy Madzia miała zły dzieńi co należało w tym czasie robić, a mianowicie należało nie wchodzić Madzi w drogę. Lata praktyki!

Nasz bohaterski labrador nie dość, że w rekordowym tempie i bez opóźnień przejechał pociągiem do Warszawy po jedynych piątkowych zajęciach, to jeszcze zdążył zaliczyć inauguracyjny zjazd w Państwowej Wyższej Szkole Służby Pożarniczej, a wcześniej nie zabłądzić w mieście, chociaż wszystko naprawdę bardzo chciało, żeby to właśnie uczynił i tym samym spóźnił się na pierwsze zajęcia na pierwszym roku. Dokładnie to miało miejsce, kiedy zaczynał pierwszy rok medycyny i już na inauguracyjnym wykładzie pożegnał się z piątką z filozofii. Po semestrze pokornie przyjął trzy z litości i pobiegł radośnie do akademika, świętować sukces. Włodzimierz, człowiek, który nie potrafił nauczyć się kilku pojęć na egzamin z filozofii, a zaliczył anatomię na piątkę z uśmieszkiem.
Na widok Madzi Włodek rozpromienił się swoim starym zwyczajem i postanowił zaniemówić. Po prostu stał jak debil z nożem w jednej ręce i plasterkiem szynki (zapewne od Magdy Gessler albo innego Roberta Makłowicza, znając Hermannów, w których domu gubił się przy okazji każdego pobytu) w drugiej. Urocze, doprawdy. Jak zdrowo być idiotą w tym popieprzonym kraju.

Spojrzała na Włodka z wyraźnym niezadowoleniem po czym odwróciłą się na pięcie i ruszyła w stronę swojego pokoju. Żadnej pomocy od bliskich.. ŻĄDNEJ! Jak człowiek chce całkiem po prostu odpocząć w domu po męczącym pierwszym tygodniu zajęć, to zjawia się tam taki jeden, przez którego odpoczywać całkiem po prostu nie można. Masakra. A Grzesiek dostanie w ryja za to, że nie uprzedził jej że Włodek zaszczyci Warszawę swoją obecnośnią. Zresztą, co on tutaj w zasadzie robił? Owszem, coś tam kiedyś wspominała żeby wpadał kiedy tylko chce a i pewnie Grzesiek wspominał nie raz, nie dwa, nie osiem, ale żeby od razu korzystać z takiej okazji? Bez sensu. Absolutnie, totalnie, maksymalnie BEZ SENSU. Rzuciła torebke na ziemię i walnęła się na łóżko mrucząc w poduszkę wszelakie pretensje do świata. Ten dzień był zły. Zdecydowanie.

- A... Magda...? - Zapytał niepewnie pustej przestrzeni po Magdzie. Magda już dawno znikła na mahoniowych schodach, a Włodek pozostał w pozycji wyjściowej z nożem i plasterkiem szynki. Przygnębiający widok.
- Zrób jej herbatę z sokiem malinowym i zanieś do pokoju, nie wychodź, nawet jeśli będzie rzucać rzeczami. Schneller! - Podpowiedział uczynnie tata Franz.
- Do... Dobrze... - Niepewność urosła do niebotycznych rozmiarów, ale Włodek pokornie włączył czajnik i wrzucił torebkę z herbatą do kubka. Osobistego kubka Grześka, ale skąd on biedny i niewinny miał o tym wiedzieć.

Magda chciała umrzeć. Na przemian z chęcią zjedzenia wielkiego waniliowego tortu wypieku pani Helenki, która w ogóle piekła magiczne cuda. Chciała umrzeć jeszcze bardziej (darując sobie przedśmiertne zjedzenie tortu), kiedy ktoś zapukał do drzwi jej pokoju - Nie wchodź, jeżeli chcesz żyć - mruknęła w poduszkę choć nie wiedziała czy 'ten ktoś' cokolwiek usłyszał. To nie było ważne, należało czytać w myślach Magdy i wiedzieć, że wchodzenie do jej pokoju kiedy była w takim stanie oznaczało jedynie śmierć na miejscu.

- Madzia...? Mam dla ciebie herbatę twoją ulubioną... - Ignorując ostrzeżenia (Magdy i własnego rozsądku, który czasami jednak funkcjonował) otworzył drzwi do jej pokoju i wkroczył pewnym krokiem do środka. Znaczy, próbował udawać, że jego krok jest pewny.

- Nie chciałam herbaty, ani mojej ulubionej ani nie mojej ulubionej też nie.. - to zdanie nie miało sensu. Magda zdawała sobie z tego sprawę, głównie dlatego zakopała się w poduszkach jeszcze bardziej i biła się z własnymi myślami, które w tym momencie chciały rzucić we Włodka jedną z owych poduszek. Madzia wiedziała, że spowodowałoby to oblanie Włodka wrzątkiem, a pobytu w szpitalu jakoś nie chciała wpisywać w swój dzisiejszy program dnia.

- Ale i tak ci zrobiłem, nie wiem, może ci poprawi humor chociaż trochę... - Ojej, Włodku, jesteś takim słodkim głąbem, aż miło popatrzeć. Postawił kubek na nocnej szafce i usiadł na łóżko-materaco-czymś, co służyło w Magdowym pokoju jako większość mebli. Zasada 'są rzeczy niemożliwe, dopóki nie przyjdzie jakiś kretyn, który o tym nie wie i nie uczyni ich możliwymi' w tym wypadku sprawdzała się znakomicie. Przecież nie można tak po prostu, bez pozwolenia, włazić Magdzie do pokoju, raczyć ją herbatkami i rozsiadać się na jej łóżku. Nie da się.

- Siedzisz na moim łóżku..? Czy ty Włodzimierzu Józefie Zamoyski siedzisz na moim łóżku..? - uniosła nieco głowę i spojrzała na niego morderczym wzrokiem - Po co..? - zapytała grzecznie wciąz nei zmieniając swojego mroczno-morderczo-zUego wzroku.

- Bo przyniosłem ci herbatę i chciałem zapytać, dlaczego jesteś zła. - Odpowiedział swoim tonem niewinnego pięciolatka, który zawsze, ZAWSZE, przede wszystkim chce dobrze. Dla wszystkich dookoła. W tym przede wszystkim dla Magdy, w końcu sprawiała, że działy się z nim i w nim dziwne rzeczy.

- Nie mam złego dnia. Po prostu kulturanie leżę sobie na łóżku.. Bo mogę, bo jest moje, w moim pokoju, moim domu i moim mieście. Savvy? - zmrużyła lekko oczy przyglądając mu się uważnie. - A za herbatę dziękuje.. Naprawdę. - dodała po chwili.

Uśmiechnął się uroczo, a jego oczy urosły nagle do rozmiaru, którym mogły pochwalić się bohaterki japońskich kreskówek. Nad jego głową zawirował wieniec serduszek, a kolana pewnie by się ugięły, gdyby akurat stał.

- A teraz możesz już iść. - opadła spowrotem na poduszki odwracając głowę w przeciwną stronę. Idź Włodku, idź.. Bo Madzia nie za bardzo ogarnia co się z nią dzieje a to źle, bo Magda jako człowiek nie bardzo ogarniający, że ma jakiekolwiek uczucia nie bardzo radziła sobie ze wszelakimi przejawami owych uczuć w jej głowie.

- No, dobrze... - Wzrok spaniela i stuprocentowe zbicie z tropu w jednym. Przecież nie mógł po raz kolejny robić czegoś, czego ona nie chciała, choćby on sam bardzo chciał to robić i był gotów do końca życia sprzedawać polisy ubezpieczeniowe, byle tylko móc spędzić jeden wieczór z Magdą w dokładnie taki sposób, jak on to sobie wymarzył. Ale skoro ona tego nie chciała, to mógł tylko uśmiechnąć się ładnie, wstać i ruszyć w kierunku drzwi.

- Nie no czekaj.. Amożebyśmyobejrzelijakiśfilmalbocośwtendeseńwsumieniewiem? - spojrzała na niego niepewnie nie bardzo wiedząc co i dlaczego właśnie powiedziała, ale wyrało jej się bez głębszego przemyśłenia i głupio było się z tego wycofać. Zresztą, czy tak naprawdę Magda chciała się z czegokolwiek wycofywać?

- Żechceszzemnąterazobejrzećjakiśfilmczycośwtendeseń? - Rozpromienił się totalnie i rozmemłał. To smutne, tak nie potrafić utrzymać swoich emocjo dla siebie, wszystko od razu na ryju.

- No... Ale weź sobie nic nie wyobrażaj.. To tylko filmk i to tylko dlatego, że przyniosłeś tą herbatę, bo gdybyś tego nie zrobił to z pewnością nie wołałabym cię z dołu tylko po to, żeby obejrzeć z tobą jakiś film. - jasne Magdaleno.. Jasne...

- Dobrze, rozumiem, to tylko z powodu herbaty. - Przytaknął, siadając obok niej na łóżku. Zakodował sobie w swojej pustej głowie, gdzie hulał wiatr, żeby od teraz przynosić coś Magdzie przy każdej nadarzającej się okazji, nawet jeśli okazją było to, że on miał ochotę jej coś przynieść.

- To teraz możesz wybrać film a ja przyniosę koc. - Włodek dostał do ręki wielkie pudło z filmami a Magda przeturlała się przez łóżko i ruszyła do wielkiej szafy na końcu pokoju. Wyciągnęła z niej swój ulubiony koc i wróciła w stronę łóżka przystając tuż obok niego i patrząc na Włodka na swój uroczy, Magdalenowy sposób.

- Jakie lubisz filmy? - Zapytał z uśmiechem. On lubił filmy, po prostu filmy, zwłaszcza w towarzystwie Magdy, więc było mu wszystko jedno, a ona przynajmniej nie będzie się nudziła, jeśli jego towarzystwo okaże się mniej przyjemne, niż nawet ona przewidywała. Chociaż miał cichą nadzieję, że tak nie będzie!

- Horrory.. Mam ochotę na jakiś horror. - a guzik prawda Magdaleno, ty nawet nie lubisz horrorów bo zazwyczaj ich oglądanie kończy się głośnym piskiem, rzuceniem pilotem w telewizor i spędzenie nocy pod kołdrą na wypadek gdyby maniakalny morderca czy inny duch próbował cię w nocy zadźgać soplem lodu.

- To może Piękna i bestia? - Zapytał, wygrzebując płytę z pudełka. Disneyowskie klasyki też mu odpowiadały, wszystko mu odpowiadało, dopóki Magda nie postanawiała uciec z pokoju i zamknąć go w nim na cztery spusty.

Otworzyła usa żeby opieprzyć go za nazywanie jej ulubionej bajki horrorem, ale po chwili zmieniła zdanie i jedynie przytaknęła w milczeniu wyciagając przed siebie ręce z kocem. Mimo swoich dwudziestu kilku lat wciąż lubiła klasyczne bajki Disneya, cóż poradzić?

- Wiem, że chciałaś horror, ale ja w sumie lubię bajki, no i muszę wstać o szóstej na zajęcia. - Wytłumaczył swój skrót myślowy, który sprawił, że nagle Disney zaczął robić horrory. Oglądanie horroru w jego wykonaniu kończyło się całonocnym poszukiwaniem psychopaty w lodówce. A miał wstać na zajęcia!

- Czyżbyś też miał wrażenie, że jakiś morderca czai się pod twoim łóżkiem? - spojrzała na niego niepewnie rozglądając się po pokoju jakby zaraz jakiś morderca miał wpaść przed okno i pozabijać wszystkich w domu - Tak, może zobaczmy jednak Piękną i Bestię.