Budynek Akademii

- Czy insynuujesz, że cieszą mnie sukcesy innych ludzi? Masz o mnie zdecydowanie zbyt dobre zdanie. - Stwierdził po krótkim zastanowieniu. Jak miło było uświadamiać ludzkość co do bycia głupim kutasem, ileż to spraw rozwiązywało. Ale nie rozwiązywało sprawy prezentu dla Andreasa. - Domek na drzewie! Madziaaaa! Zorganizujmy muuuu!

- Nie "innych ludzi" a twojego młodszego brata, a to duża róznica Grzegorzu - uśmiechnęła się lekko - I powiem Ci, że domek na drzewie nie jest głupim pomysłem. Założe się, że w pięć minut zrobią w nim z chłopakami bazę i będą knuć niecne plany wyrwania ciastek z sideł mamy.. - dodała z rozbawieniem - Mam dzisiaj wolny wieczór to poogarniam internet.

Fakt, młodszy brat robił wielką różnicę. I zdecydowanie Magda miała rację, że jego wirtuozeria w grze na klarnecie czy czymkolwiek Grześka by uszczęśliwiła, chociaż realna szczególnie nie była, biorąc pod uwagę to, że kiedy Andreas zasiadał do napieprzania w klawisze fortepianu (tak, fortepianu, chociaż w domu fortepianów było dwóch ich, ale do tego drugiego w świątyni Grzegorza, nikt poza nim i osobami z przepustkami nie miał dostępu), ten rozstrajał się automatycznie, a w promieniu kilometra więdła trawa. - Przejrzyj i jak już coś znajdziesz, to zadzwoń do taty, żeby się to jakoś dało ogarnąć do piętnastego.

- Nie będę tacie głowy zawracać, zadzwonię, pogadam z ewentualnym kolesiem od domków na drzewie i dopiero jak się umówię z nim na montaż, to powiem tacie, żeby zabrał gdzieś Młodego, no wiesz żeby nic nie wiedział.. - odparła dumna ze swojego planu. Ich pomysł na prezent miał zdecydowanie sen i według MAdzi istaniała realna szansa na uszczęśliwienie Andreasa do granic możliwości.

- Zadzwoń i mu o tym powiedz, może być zdziwiony, kiedy nagle stanie mu pod bramą jakiś podejrzany typ od domków na drzewie. - Roześmiał się. - Zdziwiony może być też Cieć Grzegorz i zrobić użytek ze swojej klamki i tyle będzie z naszego wspaniałego prezentu. Zostanie tylko martwy spełniacz dziecięcych marzeń.

- No dobra, doobra, jezu zadzownie jak w ogóle znajdę jakieś namiary.. - Grzesiek dość często sprowadzał ją na ziemię i bardzo dobrze! Bez tego prawdopodobnie kilka osób straciłoby dawno życie, a Madzia nie chciala mieć nikogo na sumieniu.

- I czemu się denerwujesz? - Puścił jej rękę tylko po to, żeby objąć ją ramieniem. Niby nic, ale jednak lubił w ten sposób przekazywać swoje pokłady opanowania, spokoju i wyjebania, zwłaszcza że Magda ostatnimi czasy zrobiła się jeszcze bardziej nerwowa, niż zawsze była, a to już spore osiągnięcie. Niekoniecznie można je było jednak rozpatrywać w kategoriach sukcesu.

- Nie denerwuję sie przecież - powiedziała dużo spokojniej biorąc głęboki oddech - Zadzwonię do taty i powiem mu wszystko pokolei, no wiesz żeby się też nei okazało że oni wpadli na ten sam pomysł.. - ojjj, bo wtedy będzie niefajnie...

- Oni wpadli na PlayStation Move z jakimś tam telewizorem do jego pokoju. - Obwieścił. Mama Kasia podzieliła się z nim tą wiadomością, kiedy ledwo zdążył wrócić z ostatniego wakacyjnego konkursu, czyli w połowie września. Prezent leżał w którymś z pokoi, ukryty skrupulatnie przed Andreasem i czekał na swój wielki dzień, kiedy będzie mu dane zawisnąć na ścianie (w przypadku telewizora) i spocząć na szafce w pokoju głównego zainteresowanego (w przypadku PlayStation).

- No to skoro tak, to mamy prezent wymyślony, oby tylko mu się spodobał, bo jeśli tak to to całe Play Station mogą sobie schować, bo Młody cały dzień będzie spędzał w domku na drzewie.. Oby! - dodała nieco ciszej i uśmiechnęła się delikatnie.

- Ej... - Zaczął, zatrzymując się na środku chodnika, czym na szczęście nie spowodowali zatoru i serii wydarzeń przypominających wypadek w kolarskim peletonie. - Tulimyyyy!

- Boże, mój Boże.. Grzesiu.. - zaśmiała się pod nosem, ale proces tulenia został mrozpoczęty i nic nie mogło już mu przeszkodzić.

Tulenie na środku chodnika było miłe i przyjemne. No i czyniło z nich parę czubów, co wcale nie było aż tak odległe prawdzie. Dotarli jednak w końcu na kawę i spędzili sympatyczną godzinę na omawianiu szczegółów dotyczących prezentu dla Andreasa i wspominaniu tego, jak to swego czasu robili sobie nawzajem 'prezenty', po których zostawały ślady na duszy i ciele. Głównie na ciele.

[zt]