Budynek Akademii

Magdalena jak zwykle nie potrafiła znaleźć własnego brata. Wiedziała doskonale, że zajęcia z kształcenia słuchu zostały odwołane, więc postanowiła wyciągnąć go na kawę. Przeszukała większość sal i korytarzy i kiedy prawie zrezygnowała z dalszych poszukiwań, z windy wyszedł nie kto inny jak tylko Grzegorz Hermann we własnej osobie - No w końcu.. Myślałam, że cie wcięło gdzieś. Chodź z siostrą na kawe, co? Gdzieś na Ruską, bo blisko.

- Czołgiem, Magdaleno. - Zastanowił się, jak bardzo i donośnie może olać spontanicznie zaplanowane przed kwadransem przez Kółko Wzajemnej Miłości Pianistów rozkurwianie przygotowań na nadchodzące zajęcia z improwizacji. Doszedł do wniosku, że to całkiem w stylu wielkiej gwiazdy nie pojawić się, kiedy plebs w panice przerzuca się zapisami nutowymi (był pewien, że usłyszał coś o nutach na improwizację, osobliwie zabrzmiało, zwłaszcza w ustach kogoś, kto szesnasty rok swojego istnienia poświęca jakiemuś konkretnemu instrumentowi) i prowadzi pełne grozy dyskusje o panu profesorze. - Jasne, spoko, w sumie powinienem iść i uczyć dzieci o improwizacji, ale mam to w kutasie, idę z tobą na kawę.

- O, jak miło, ze olewasz tłum dla mej skromnej osoby.. - uśmiechnęła sie lekko wchodząc do windy, któa na szczęście nie zdążyła jeszcze odjechać - Co tam, jak tam? - zapytała przeglądając sie w lusterku. Skrzywiła się nieco widząc swoje odbicie; zdecydowanie powinna zacząć się wysypiać, bo jej urok osobisty pryśnie niczym bańka mydlana.

- Tłum jak tłum, cztery sztuki nas zostały w grupie. - Wcisnął guzik, który miał sprawić, że niebawem znajdą się prawdopodobnie na parterze. - Oczywiście moja ukochana Olga nie mogła sobie darować dalszego studiowania albo chociaż przenieść się na uczelnię w innym wymiarze rzeczywistości. - Olga, która nie wstydziła się Jezusa i raczyła wszystkich dookoła swoją toaletową filozofią wprost z książek Coelho, doprowadzała Grześka od lat trzech na skraj wytrzymałości, prosząc się przy okazji o high five, w twarz, krzesłem.

- Święta Olga od Fortepianu? - zapytała z rozbawieniem ziewając przy okazji - Dzizas, nie wyspałam się, rpzepraszam.. Ale kontynuuj, kontynuuj.. - machnęła rąka tłumiąc kolejne ziewnięcie - Królestwo za kawę.

- Czy ja ci nie kazałem chodzić spać o przyzwoitych godzinach i się wysypiać? - Zapytał retorycznie, czekając aż drzwi windy rozsuną się na parterze. Machnął nonszalancko ręką, co prawdopodobnie miało oznaczać, żeby wyszła pierwsza. Magda zrozumiała przekaz, to najważniejsze w końcu. A Grzesiek odpłynął na krótką chwilę w rozważania na temat Olgi. Lepiej zabić siebie czy ją...? Ją, zdecydowanie ją...

- Nie mogę spać ostatnio, i tak sobie leże i patrzę w sufit pół nocy, nie wiem o co chodzi.. - dodała zgodnie z prawdą, bo Magda naprawdę nie ogarniała dlaczego się tak dzieje. W konsekwencji ostatni tydzień chodziła maksymalnie zmęczona.

- Zakochałaś się, czy ki czort? - Przywołał jeden z bardziej optymistycznych znanych mu powodów bezsenności. Jego nie dotyczył, no, chyba że akurat jego organizm postanowił przepuścić jego mózg i całą resztę układu nerwowego przez wyżymaczkę i sieczkarnię samojezdną na raz, ale to tylko takie wyjątkowe sytuacje, więc i wiedza na zadany temat nieszczególnie pokaźna. W końcu na sen zostawało mu niewiele czasu po całym dniu robienia WSZYSTKIEGO, nie mógł więc sobie pozwolić na takie luksusy jak niemożliwość zaśnięcia z dowolnego powodu.

- Że co niby? Zapoooomnij. - pokręciła przecząco głową - Chodź ty leppiej na tą kawe, co? Bo zaczynasz głupoty gadasz. - przeczesała palcami włosy i spojrzała z ukosa na Grzesia.. No jak on w ogóle śmiał tak mówić?

- Gapisz się na mnie wrogo, co nie? - Zapytał, uśmiechając się najmilej, jak tylko potrafił, a w kwestii uroku i wdzięku trudno mu było dorównać. - Lubię to, wtedy mnie takie elektryzujące ciarki przechodzą, o, tak idą, odtąd... - pogładził ją po karku - dotąd. - Strzelił otwartą ręką w losowo wybrany pośladek. - A czasami to nawet i dalej. - Dodał, kiwając głową na potwierdzenie swoich słów.

- Ała no! Weź głupku.. - zmarszczyła brwi robiąc przy tym minę niezadowolonej pięciolatki - Oddałabym Ci, ale boli mnie ręka od machania batutą, a raczej od tego że pieprznęłam ręką w pulbit jak próbowałam pokromić instrumentalne zwierzaki.. - mruknęła - I Włodek mi nie odpisał jaka maść jest dobra na stłuczenia.. I generalnie mama dzwoniła i pytała kiedy wracamy bo Andreas się pytał, bo nie ma się kto z nim bawić, czy coś.. - miała nadzieję iż delikatnine przemycona informacja o Włodku nie dotrze do grzesiowego mózgu zbyt szybko.

- Ahaaaa! To dlatego dostałem smsa, którzy brzmiał 'arnikowa'. I wszystko jasne jak słońce, Włodzimierz. W takim razie już wiesz, maść arnikowa jest najlepsza na stłuczenia. A się zastanawiałem, o chuj mu chodzi. - Zagadka dnia rozwiązana, Grzegorz szczęśliwy. Dopiero po sekundzie radości kabelki zaczęły stykać i najistotniejsze pytanie wypłynęło na światło dzienne. - Właśnie, co dobrego z Włodzimierzem wymodziliście?

- Dlaczego odpisał tobie a nie mi? Zresztą.. CO niby mieliśmy "wymodzić"? W ogóle, co to za słowo..? - odpaliła papierosa i zaciągnęła się mocno przyjemnym, tytoniowym dymem - Nic, raz się z nim przespałam i tyle. Alkohol zrobił swoje a ja, szczerze mówiąc, nawet tego nie pamiętam, więc tak jakby się nie liczy. - mnruknęła.

- A nie chciałabyś sobie takiego Włodzimierza zatrzymać, ukochać i przytulać tak długo z wielkiej miłości, aż zacznie mu brakować powietrza? - Zapytał spokojnym tonem. Wizja długiego i szczęśliwego pożycia Magdy i Włodka bardzo mu się podobała, zwłaszcza że potencjalny partner był najpoczciwszym z ludzi i wiele nieciekawych sytuacji było z tej okazji właśnie do uniknięcia. Na przykład takich, jakie Dawiś produkować z wydajnością japońskiej fabryki samochodów.

- Nie? Po co mi? Dobrze mi w obecnym stanie rzeczy. Dziękuje bardzo, związków mam po uszy. - mruknęła pod nosem. Tak, Dawidek dał jej wybitnie popalić przez ostatnie lata i Madzia rzeczywiście chciała odpocząć. Z drugiej strony, Włodek jest Włodkiem a otrzymany od niego kwiatek wciąż stał w wazoniku na parapecie w akademikowym pokoju.

- Dobrze? Nie wtrącam się? Ale też nie przestanę reklamować zalet produktu naszej firmy? - Naśladując jej lekceważąco-cyniczno-niezadowolony ton, oczekiwał cierpliwie na jakiś cios w kark lub łokieć wsadzony pod żebra.

- Zajmij się Oliwią, co? - Magda nie miała siły na słowną pyskówkę z Grzegorzem. Nie po nieprzespanej nocy i zdecydowanie na temat wad i zalet Włodzimierza. Włożyła ręce do kieszeni lekkiej kurteczki w myślach błagała synalizację świetlną o zielone.

- Ładna pogoda. Mam dzisiaj wykład z etyki. Jechałem rano dwudziestką. Na pierwsze zajęcia ze skrzypiec mam 24 Kaprys, dobra faza, milordzie. - Wydał z siebie mimowolne parsknięcie śmiechem, w którym radości było tyleż co rozpaczy. Rozpaczy nad niepohamowaną i nieogarnialną dysmózgią Natalii Krasnodębskiej.

Dwa dni na nauczenie się 24. Kaprysu Paganiniego. Już to widzę.
~Grzegorz Hermann.

- Dasz radę, w koncu zawsze dajesz, nie? - spojrzała na niego ukradkiem i pociągnęła za sobą kiedy światło postanowiło w końcu zmienić kolor na zielony - Pokażesz jej, że z tobą nie warto zadzierać i tyle. Krótko, zwięźle i na temat. - mruknęła pod nosem.

- I spróbuję po drodze nie umrzeć, taki generalnie jest plan. - Zapoznał ją z aneksem do generalnego planu. Skoro nawet mistrz poczucia własnej wartości i genialności miał wątpliwości co do swojego sukcesu w pewnych kwestiach (konkretnie w kwestii ogarnięcia utworu w dwa wieczory), było źle. Było bardzo źle. Jednak Grześ nie mógł tak po prostu uznać, że najlepiej od razu ogłosić kapitulację, więc przestawił swoje myślenie na odpowiednie tory i w myślach rozkoszował się chwilą, w której pojawi się na zajęciach idealnie przygotowany.

- Grzesiu, przestań. Dasz sobie radę. Ale zanim dasz sobie radę, powiedz mi co kupujemy Młodemu, co? Dziesięć razy słyszała już, że on ma urodziny i czy na pewno będziemy, a kiedy przyjedziemy i w inne takie.. - uśmiechnęła sie mimowolnie na wspomnienie o najmłodszym członku rodziny Hermann.

- Zróbmy mu prezent od serca, wiesz, te pierdoły typu - twój podarunek nie musi być drogi, ważne, żebyś sama go przygotowała, bo to przedstawia o wiele większą wartość! - Wzbił się na wyżyny swoich możliwości w kwestii nadania swojemu głosowi moralizatorskiego tonu pedagoga stulecia. W ich rodzinie od serca ofiarowywało się pozostałym członkom kolie z brylantami i skrzypce Stradivariusa, zdecydowanie byli kiepskimi kandydatami do wymyślenia prezentu, który dało się narysować, wyszyć, wykleić lub ulepić z plasteliny i który byłby w stanie wprowadzić Andreasa w euforię. - No chyba nie.

- Ty no nie wiem... Jestem słaba w tych rzeczach. Wiesz: życzenia, prezenty, toasty, to mnie zdecydowanie przerasta.. - mruknęła pod nosem - Może zamówmy mu fototapete z kolażem fajnych zdjęć? - zamyśliła się na chwilę - Czegoś takiego nie ma..

- Na przykład moich? - Roześmiał się uroczo. Ach, ci skromni ludzie. - A może go skierujemy muzycznie i zafundujemy mu jakiś klarnet, czy co tam innego, byle nie fagot? - Zapytał, prowadząc głęboką rozkminę nad potencjalnym prezentem. Zapewne z okazji gry na flecie prostym i cymbałkach (dzwonkach!) w podstawówce możliwy do zaistnienia talent Andreasa odkryty nie zostanie, a postawieniem wszystkich przed faktem dokonanym jednak mogliby wspólnymi siłami coś osiągnąć.

- Przeeestań.. Nie ciągnie go do muzyki, przecież już ci to pokazał jak próbowałeś go nauczyć grać na fortepianie.. On lubi sobie powalić w klawisze, ale to wszystko więc się z tym pogódź Grzesiu. - Andreas faktycznie nie wykazaływał zainteresowania instrumentem, przynajmniej nie na dłużej niż 3 minuty - Zróbmy coś co go naprawdę ucieszy, a nie co ucieszy ciebie, bo twój młodszy brat zostanie nagle wirtuozem gry na klarnecie.