Pokój 710

- No co ty... - Zaczął ze zgrozą w głosie. - Nie będę się musiał nawet przedstawiać. - Zakończył niewiele mniej przerażonym tonem. No, gdzieżby musiał się komukolwiek przedstawiać, żeby dostać na weekend do dyspozycji Rezydencję Prezydenta. Wystarczyło, że sobie tego zażyczył, nikt przecież nie miał prawa i zamiaru odmawiać. Roześmiał się, zasłaniając twarz rękami. - Jezusie Nazaretański, pierdolimy jak potłuczeni. - Podsumował trafnie.

- E tam..? Po czym wnosisz? - zapytała ze śmiechem - rzecież to normalne piątkowe, wieczorne rozmowy o sytuacji mieszkaniowej prezydenta.. - dodała lekkim uśmiechem. Fakt, zdarzało im się czasem gadać o tak absyrdalnych rzeczach, że masakra. Oboje jednak wkręcali się w te rozmowy i głównie dlatego zazwyczaj, trwały one w nieskończoność.

- Jak o rezydencjach prezydenta mowa... - Zaczął, żeby po sekundzie zorientować się, że to jednak nie miało nawet najmniejszego związku z rezydencjami prezydenta. - Nie, w sumie rezydencje prezydenta nie mają tu nic do rzeczy. Jedziesz ze mną...? - Znów zorientował się o pewnej ważniej sprawie, tym razem związanej z tym, że ogromny kutas wszedł im właśnie w usta. - No, kurwa, urodziny Młodego są za tydzień.

- O kurcze.. - mruknęła pod nosem analizując sytuację - To będzie w sobote pewnie, co nie? A tak jechac w niedziele z warszawy przez Żywiec to kompletnie bez sensu - zauważyła otwierając oczy - No trudno.. To pojadę do taty sama... Albo no nie wiem, może za dwa tygodnie czy coś..

- Impreza będzie w sobotę, więc możemy się zebrać w piątek wieczorem na samolota i potem w niedzielę bladym świtem na samolota do Krakowa, a Krakowa to dojedziemy szybko. Czyli jest szansa, że damy radę. - Oto i kolejna zaleta bycia bogatym dzieckiem, można pół Polski pokonać w czasie nieprzekraczającym godziny, a po drodze uraczyć się cudowną samolotową kanapką. Mina Grzegorza wskazywała na to, że był niesamowicie dumny ze swojego planu. Pełne uznanie.

- Samolotem....? Grzesiu... - westchnęła pod nosem - I po co wydawać kasę? Zupełnie bez sensu... - dodała po chwili namysłu. Nie, to nie wchodziło w grę zupełnie - W sumie w piątek rano mam tylko jeden wykład, więc pojadę do domu, a potem w sobotę rano spotkamy się w Warszawie i już. - zaproponowała.

- Bo cztery bilety lotnicze kosztują grosze, a od początku plan był taki, żeby pojechać razem do ciebie? - Zapytał retorycznie. Faktycznie, cztery bilety w klasie biznes to taki normalny, codzienny wydatek większości Polaków. Doprawdy. Zależało mu na tym, żeby nie była skazana na siedzenie ze swoją matką i wysłuchiwania jej tyrad przez cały dzień, a jedynym sensownym rozwiązaniem kwestii pojawienia się w obu miejscach, rozjebanych po mapie w stopniu dość znacznym, było przemieszczanie się w tempie możliwe ekspresowym. Na transport autobusami/pociągami potrzebowaliby czterech dni czasu, jeśli mieli spędzić w swoich domach czas dłuższy niż dwie minuty.

- Zastanowimy się, dobrze? - uśmiechnęła się ciepło i ponownie przymknęła oczy przytulając się do Grzesia jeszcze pomocniej - Pogadamy, pomyślimy i w ogóle, ale nie dzisiaj... Dzisiaj mam zamiar leżeć i nie robić totalnie nic sensownego.. Nie mam siły na myślenie.

- Nie ma nad czym myśleć. - Przytulił ją mocniej i odniósł bardzo mocne wrażenie, że za dwie minuty będzie słodko spał w poprzek łóżka. Chociaż ten wieczór powinien być długi i romantyczny, jakoś się na to nie zanosiło, bo oboje byli ledwo żywi nie tylko po całym dniu, ale i tygodniu zapieprzu, który nie powinien mieć miejsca w pierwszym tygodniu po wakacjach. Wakacjach, które wakacjami były tylko z nazwy w przypadku Grześka.

- Mówił ci ktoś kiedy, ze jesteś strasznie apodyktyczny i prawdopodobnie umarbyś, gdybyś nie postawił na swoim? - umiechnęła się lekko pod nosem - A co gorsza twoja siostra jest taka sama, wiesz? Naprawdę dziwię się jak przeżyliście dzieciństwo...

- Coś tam kiedyś wspominali... - Przyznał po namyśle, a następnie uroczo się roześmiał. No, tak, do najbardziej ugodowych i skłonnych do poddaństwa ludzi Grzegorz Hermann zdecydowanie nie należał. Należał za to do tych, którzy do w miarę spokojnych kontaktów wymagają sporej dawki ugodowości. - Babcia mi zawsze mówiła, że jestem apodyktyczny i rozpieszczony, a do tego zmarnowałem życie mojej matce, która powinna była mnie oddać albo wyskrobać. Razem z Magdaleną w sumie, tylko jej nie kazała oddawać. - Uśmiechnął się szeroko na wspomnienie awantur z babcią. Ta konkretna babcia nie była ani ciepła, ani miła, ani przytulaśna.

- No cooo ty... - westchnęła pod nosem. Babcia Oliwki była tym typem babć, które zawsze pronią swoje wnuki i latają za nimi na zmiane z obiadem i słodyczami. - Idź do mojej babci, ona cię ukocha.. I zrobi ci pieroooogiii - stłumiła ziewnięcie - Przepraszam... A jeśli nie będziesz miał ochoty na pierogi to jakieś naleśniki na przykład.. - prawda była taka, że oliwkowa Babcia zawsze podświadomie wiedziała na co mają ochotę ludzi, którzy wpadli na obiad, i zawsze (ZAWSZE!) na stole czekało to, czego aktualnie chcieli.

- Idziemy pod prysznic? Bo ja zasypiam... - Na dowód zasypiania ziewnął, zasłaniając otwór gębowy dłonią. Pełna kultura musi być. Ten tydzień nie był dobrym pomysłem. Ja nie chcę być sławnym pianistą, ja chcę iść do łopaty.

- Tak! O tak! - przytaknęła energicznie przy jednoczesnym zwinięciu się w kulkę. Może i prysznic był świetnym pomysłem, który Oliwka akceptowała całą sobą, jednak dojście do prysznica i wykonanie wszystkich możliwych czynności związanych z samym prysznicem już takie fajne nie było - Ej, a tak w ogóle... To gdzie jest Magda? Bo pisałam do niej ale mi nie odpisała a w sumie widziałam ją przez może dwie minuty rano tylko...

- W mieście stołecznym Warszawa. - Odpowiedział, próbując zebrać swój zad z wyra i ogarnąć na tyle, żeby móc coś ze sobą zrobić i finalnie walnąć się spać z całą stanowczością. Żeby nie miał czasu nawet się najebać, niepojęte. A Magdalena ogłosiła mu rano, że ma pociąg pół godziny po zajęciach i nie ma zamiaru zostać w jednym budynku z Włodzimierzem nawet przez sekundę dłużej. Grzesiowi jakoś umknęło, żeby poinformować Madzię, że Włodzimierz również pojechał do Warszawy i dostał zezwolenie na nocowanie w Hermannowym domu. Ups?

- W Warszawie? Magda tak dobrowolnie zjechała na weekend do Warszawy? Szkoda... - zrobił smutną minę po czym przeciagnęła się wygodnie naciągając na siebie kołdrę. Prysznic nie zając, nie ucieknię a kołdra kto wie? Może łóżko będzie chciało opuścić ją na zawsze i wtedy umrze śmiercią tragiczną? - Ale wróci, co nie? - zapytała dla pewności patrząc na puste łóżko współlokatorki.

- Ma rozchwianie nastrojów, bo wydaje jej się, że jak będzie się bardzo mocno do tego przekonywać, to naprawdę uzna ich wspólną noc z Włodzimierzem za jednorazową pijacką akcję. Z jednej strony sapie i płacze, że jej nie odpisał na esesmana. Jakby to było jakieś nadzwyczajne w jego przypadku. Z drugiej strony ona się przecież nie zakochała i nigdy już nie zakocha, zostanie starą panną i koty zjedzą jej twarz po śmierci w samotności. - Grzesiek czasami bardzo mocno starał się ogarnąć sposób myślenia Magdy, ale to nie było wcale takie proste. To było jeszcze bardziej skomplikowane niż 24 Kaprys i okopanie się w wodzie razem wzięte. Może po prostu chodziło o to, że Magdalena była kobietą i miała prawo do bycia niezrozumianą przez prostego samca Grzegorza, jednak mimo wszystko oczekiwał od siebie umiejętności zrozumienia własnej siostry, która była bądź co bądź podobna do niego nie tylko pod względem szerokości szczęki i koloru włosów.

- No coś mi tam marudziła, faktycznie.. - mruknęła pod nosem starając sie chociaż trochę ogarnąć zachowanie przyjaciółki - E tam.. - machnęła w końcu ręką - Skoro pojechała do domu to ogarnie wszystko na spokojnie i wszystko się poukłada. - zapewniła Grzesia uśmiechając się lekko. - Pokrzyczy, pościemnia, poudaje że jej nie zależy i jej przejdzie, zobaczysz.

- Jest tylko jeden chuj w buzi, Włodek pojechał na zajęcia w swojej strażackiej szkole i z tej okazji będzie u nas spał. Wolę sobie nie wyobrażać miny Magdy, jak się nagle spotkają na rodzinnym śniadanku w sobotę rano. - Prawdopodobnie z pięknego pałacu nie zostanie nawet kamień na kamieniu. Grzegorza ogarnęło przerażenie na myśl o tym, że jego cudowny, rasowy, ukochany fortepian, stojący grzecznie w bunkrze zwanym czasami Pokojem Grześka, mógłby również paść ofiarą Magdowego ataku furii, który bardzo prawdopodobnie nastąpi.

- Nie powiedziałeś jej? Ej no Grzesiek, to chwyt poniżej pasa.. - zauważyła słusznie kręcąc głową. Co jak co, ale Magda nie należała raczej do spokojnych osób i zaskakiwana być nie lubiła, przynajmniej zazwyczaj a już na pewno jeżeli chodziło o sprawy takie jak te.

- Ona mi rano powiedziała, że jedzie do domu, on wyskoczył z pytaniem przez telefon w połowie moich zajęć, czy może u nas nocować, to nocuj sobie, dopiero teraz ogarnąłem, że chyba się krew poleje... - Mroczna wizja zakładała pochłonięcie przez czarną dziurę całej ludzkości, kiedy Magdalena już się rozszaleje. A Włodek oczywiście nie będzie niczego ogarniał, bo w jego mniemaniu wciąż było tak fajnie i miło i w ogóle. Tak, swój świat, swoje kredki, swój mały telewizorek.

- No to teraz i tak już nic z tym nie zrobisz.. - mruknęła pod nosem wyobrażając sobie apokaliptycze rozwiązanie tej sytuacji - Nie no, skoro jeszcze nie dzwoniła i cię nie opierdzielała, to może aż tak źle nie będzie..? - MAgda byla tym typem osoby, po którym nie wiadomo było czego się spodziewać. Można było generalnie wszystkiego i to był właśnie największy problem.

- Wtedy jej powiem, że mam to w kutasie, bo jej fochy to jej sprawa, ona się wścieknie jeszcze bardziej, ale tak bardzo, że się rozłączy i będzie musiała jakoś przeżyć do niedzieli. - Oto profesor naucza jak w każdej sytuacji odwrócić się dupą do klienta (ciekawie zabrzmiało?) i zaprezentować pełne wyjebanie. Magda wiedziała, że może na niego liczyć w każdej sytuacji, wyjmując jedynie z kategorii Każdej Sytuacji tę, kiedy ma problem ze swoim fochem. A to był problem Magdy z własnym fochem. Krzywda się jej w każdym razie nie działa.

- No weź nie mów tak brzydko nooo... - spojrzała na niego karcąco po czym przeciągnęłą się lekko. Nie żeby przekleństwa ją denerwowały (mimo że sama z reguły nie przeklinała) ale po co Grześ miał używac takich stwierdzeń w odniesieniu do sytuacji związanej ze swoją siostrą?

- Ona nie jest lepsza, wierz mi. - Zapewnił, uśmiechając się mimo wszystko przepraszająco. - Kiedyś mi na przykład powiedziała, że dla wszystkich by było lepiej, gdyby mnie nie ratowali kiedy się urodziliśmy, bo byłoby tak cudownie, gdybym nie żył. - Zrobił minę z serii True Story, Bro, chociaż to wspomnienie nie należało do galerii jego ukochanych. Wręcz przeciwnie, jakoś tak dziwnie się robiło za każdym razem, kiedy o tym pomyślał. Nie ruszały go standardowe wyznania w stylu 'chciałam cię wrzucić pod tramwaj', tudzież 'chciałam ci przytrzasnąć palce klapą od fortepianu', ale ten jedyny raz udało się Madzi doprowadzić go do jakiegoś zupełnie nieswojego stanu i to wrażenie nawet po paru ładnych latach wcale nie było mniej... dziwne.