Ławka

Skoro Tomek tak bardzo chciał tachać Tyśkową torbę, to jej właścicielka nie wyrażała swoich sprzeciwów zbyt głośno. Jeśli ktoś chciał ją wyręczać (a przy tym owszem, wyglądać jak pedał z babską torbą), to dlaczego miałaby w jakikolwiek sposób protestować i narzekać na to, że jest jej lżej? Gorzej byłoby, gdyby chciał z jej torbą uciekać gdzieś przed siebie, zostawiając ją bez całego swojego dobytku, który w owej torbie niosła (łącznie z nowymi stanikami, cholera!). Na szczęście to się jednak nie stało, a oni bez większych komplikacji dotarli do jednej z ławek. Tyśka nie zamierzała chować się po krzakach jak jakiś przestępca. No już bez przesady! To tylko jeden niewinny browar!
Park wyglądał jak park. Alejki spacerowe, zieleń, ławki, nic wielkiego. Gdzieś pomiędzy drzewami Tomek mógł dostrzec ładnie oświetlony, porośnięty niemal całkowicie gmach Muzeum Narodowego.
Przejęła swoje piwko i wyciągnęła nogi do przodu, rozsiadając się na ławce wygodniej i rozprostowując swoje stare, dziewiętnastoletnie kości.
- Ładnie - odpowiedziała odruchowo, jednak nie była to chyba odpowiedź, której oczekiwał na to pytanie. - Tyśka - dodała zaraz bardziej konkretnie. - A ty?

Tyśka przedstawiała się już wielu osobom i właściwie nie wiązała z tym jakichś szczególnych wspomnień, głębszych przemyśleń. Bardzo często nawet nie pamiętała momentu przedstawiania się ludziom, podobnie jak często zdarzało się, że nie zapamiętywała imion osób, które przedstawiały się jej. Wlatywały do jej głowy, odbijały się od zwojów mózgowych, a następnie samoistnie wypadały z pamięci, przegonione chyba przez jakieś bardziej ambitne i zajmujące myśli. No cóż, nie każdy może mieć w końcu pamięć do imion, to się zdarza.
- Cześć, Tomek - powiedziała i delikatnie stuknęła butelką swojego piwa o jego buteleczkę. Ot tak, aby rytuału powitania i zapoznania się dopełnić. - Nie - parsknęła na jego "Tośkę". Czyżby mówiła niewyraźnie? TYśka. Przez Y. - Tyśka. Od Martyny - wyjaśniła. - Nie wiem, Martyna jest jakaś taka zbyt... poważna... dorosła? Tak na mnie mówią rodzice i brat czasami. Znajomi mówią Tyśka, po prostu.

Podobno czasem znacznie łatwiej rozmawia się z kimś nieznajomym. Bez zbędnego stresu i obaw, czy ta druga osoba dobrze nas zrozumie, co sobie pomyśli, jakie wnioski wyciągnie i co przekaże komuś dalej. Po prostu spotykasz kogoś i nie obawiasz się być sobą, bo nie wisi nad tobą to nieznośne poczucie, żeby wypaść dobrze, bo może to zaważyć na tym, co stanie się potem. Wiesz, że nigdy już tej drugiej jednostki nie spotkasz być może nigdy, a jeśli już się zdarzy taki zbieg okoliczności, to zapewne nie spotkacie się podczas przypadkowego wyminięcia się na ulicy lub udacie, że się nie poznajecie, bo czemu witać się z kimś, z kim zamieniło się zaledwie kilka słów?
Tyśka zapewne czułaby to samo, gdyby nie fakt, że ona praktycznie nigdy nie przejmowała się tym, co pomyślą o niej ludzie. Bo niby czemu by miała? Ona robiła swoje, a jeśli ktoś miał z tym problem, to był to problem tylko i wyłącznie jego - z takiego właśnie założenia zawsze wychodziła i do tej pory jakoś brnęła z ową filozofią przez świat, zrażając do siebie ludzi bardziej bądź mniej.
- Bycie poważnym i dojrzałym jest przereklamowane - stwierdziła równie filozoficznie co poprzednia nic nie znacząca ani nie wnosząca niczego dygresja. - Zwłaszcza dorastanie na siłę. - Pokiwała głową, popijając ze swojej butelki całkiem sporo. W końcu jako dziecko buntu w piciu szkoliła się już od dawna. - Ile jest młodsza?

Słysząc jego wywód na temat posiadania lat osiemnastu Martyna raczyła parsknąć głośno, co miało być jawnym podważeniem wszelkich jego teorii. - Ta. Jak się miało normalną rodzinę. - Przewróciła oczami wymownie. O rodzinie Tyśki powiem można powiedzieć było wiele, ale raczej nikt nie pokusiłby się o stwierdzenie, iż była ona w jakimkolwiek stopniu normalna. Nie licząc Michała. Michał powiem był starszym bratem idealnym i jemu nie mogła zarzucić absolutnie nic. Co się zaś tyczy całej reszty familii Falgerów... - Bo jeśli twój ojciec poznał twoją matkę, robiąc jej sztuczne cycki i jeśli twoje dwie młodsze siostry biją na głowę w piekielności dzieciaka z filmu "Omen", to nie, kurwa, wcale nie jest tak fajnie w domu. Z rodzinką. - Pokręciła głową i wyciągnęła nogi przed siebie, rozkładając się na ławce wygodniej i spojrzała w górę. Chmury, chmury. Całe życie nad jej głową wisiały chmury, o czym zapewne pomyślałaby filozoficznie, gdyby tak głębokie myśli miały w zwyczaju nawiedzać jej wybitnie nie-romantyczny umysł.

Jego zastanawianie się nie było niczym dziwnym. Właściwie chyba każdy zaczynał wierzyć w to, że jego rodzina jest najnormalniejszą na świecie, gdy słyszał o wszystkich wybrykach i przygodach, które toczą się każdego dnia w domu państwa Falger. Nic dziwnego, że ich dwie starsze latorośli uciekły gdzie pieprz rośnie, jak najdalej się dało od rodzinnego miasta.
- Twoja siostra jest hipsterem? - wyłapała od razu to haniebne słowo i zaśmiała się. - A ja myślałam, że to moja rodzina jest nienormalna - parsknęła, gdyż hipsterstwo śmieszyło ją bardziej niż cokolwiek innego. - Otwieramy! - zakrzyknęła ochoczo, dopijając ostatni łyk piwa, które powoli zaczynało miło wpływać na jej usposobienie, sprawiając, że od razu robiła się jakby przyjemniejsza dla otoczenia, bardziej przyjazna i uśmiechnięta. A mówią, że alkohol szkodzi.
Otworzyła swoją torbę i wyjęła cytrynówkę, którą otworzyła sprawnie, a następnie łyknęła spory łyk, podciągając nogi pod siebie, by siąść po turecku. - Człowiek, który to wymyślił, był geniuszem - pokiwała głową, patrząc na butelkę alkoholu z uznaniem, po czym przekazała ją Tomkowi.

Po raz kolejny spojrzała na niego trochę tak, jakby spadł z innej planety. Zresztą, nie od dziś uważała, że poznaniacy są jacyś dziwni. Głupie ziemniaki nazywali "pyrami", mnóstwo ulic w ich pokręconych mieście nie miało nazw przymiotnikowych, na rynku nie było żadnego KFC, Maca czy innej normalnej, standardowej kotodajni, a wszystkie uliczki wyglądały dokładnie identycznie i ktoś, kto potrafił ogarnąć je wszystkie, musiał posiadać mózg funkcjonujący na innych zasadach niż te należące do pozostałej reszty świata - tak właśnie w skrócie można ująć opinię Tyśki o poznaniakach.
- Oczywiście, że smakuje - odparła i zmarszczyła brwi, patrząc na niego uważnie. - A tobie nie? - w jej głosie wyraźnie dosłyszeć można było niedowierzanie. W końcu w świecie Tyśki nie była ona jedyną osobą, która napój Bogów potocznie zwany Lubelską Cytrynówką lubiła. Lubili ją wszyscy jej znajomi, znajome, bliżsi, dalsi, przypadkowi bardziej bądź mniej i wydawało jej się dziwacznym to, że komuś mogła nie smakować. Poza tym uważała wszystkie porzeczkówki, orzechówki, miodówki i tak dalej za trunki wybitnie niemęskie.

W takiej sytuacji powiedzieć można było niewiele oprócz jednego słusznego spostrzeżenia a zarazem wniosku, który aż sam cisnął się na usta...
- O KURWA! - zaklęła wyjątkowo nieprzyjemnie, gdy tylko zauważyła to, co chwilę wcześniej dostrzegło także bystre oko Tomka, bo w końcu i nieprzyjemna była sytuacja, w jakiej się znaleźli. Podbramkowa dość. Tyśka z jednej strony bardzo nie chciała dostać mandatu już w pierwszym tygodniu swojego pobytu we Wrocławiu. Nie dlatego, że jakoś szczególnie zabolałoby ją to finansowo (w końcu tatuś by zapłacił) czy moralnie tudzież mentalnie (w końcu tatuś zapłaciłby i to bez protestów, przynajmniej nie pod jej adresem), jednak w przypadku, gdyby ona wpadła w jakiekolwiek kłopoty, oberwałoby się Michałowi. A tego nie chciała. W stosunku do Michała w Martynce budził się tryb dobrej, kochanej siostrzyczki. Kto by pomyślał, nie? Z drugiej jednak strony było jej tak miło i przyjemnie, ciepło, wesoło, radośnie i alkoholowo, że nie miała najmniejszej ochoty ruszać się z tamtej ławki, a co dopiero rzucać do jakiejś szaleńczej ucieczki. Taki troszkę konflikt tragiczny... Jakby... Poniekąd...
Khym, tsja.
W każdym razie niechęć do kontaktów z policją sprawiła, że poderwała się z ławki całkiem żywiołowo i pociągnęła Tomka za rękę. - Wynosimy się stąd! - zarządziła tonem nie znoszącym sprzeciwu.