Bufet.

Zamówiła dwie kawy, po czym opadła na jedno z wygodnych krzeseł. Co jak co, ale ktoś nieźle wymyślił ten bufet. Kolorowo, wygodnie i przede wszystkim tanio, czyli tak jak studenci chcieli, żeby bufet wyglądał - Umarłam, serio.. Starzeje się.. - mruknęła pod nosem.

- Tam jest jedzenie, Oliwia! ONI. TAM. MAJĄ. JEDZENIE. - Za każdym kolejnym słowem zbliżał się coraz bardziej do jej twarzy, a kiedy już minęły trzy sekundy pełne grozy, spędzone na wpatrywaniu się sobie nawzajem w oczy, Jacek ruszył w kierunku pani z bufetu i menu nad jej głową. Zamówił jakoś normalny obiad dla nich obojga i wrócił do stolika, rozwalając się na kanapie pod oknem. - Jak ja cię dawno nie widziałeeeeem... - Uśmiechnął się szeroko.

- Trzy miesiące. - uśmiechnęła się - Nawet sobie nie wyobrażasz ile się zmieniło. - dodała patrząc na niego z delikatnym uśmiechem - No ale opowiadaj jak tam te twoje ciuchcie i wagony.. - upiła łyk kawy i przymknęła oczy.

- Ciuchcie i wagony bez zmian, a ja chce wiedzieć, co się u ciebie zmieniło! - W końcu czas na opowieść o pantografach, lokomotywach, układach hamulcowych i wszystkich cudownych rzeczach, które robił, jeszcze się znajdzie. I na pewno pantografy nie były tak istotne jak wydarzenia z życia Oliwii, więc wolał nie okazywać się totalnym kretynem i nie zaczynać paplania o pociągach.

- Ammm... - przez chwilę zastanawiała się od czego zacząć, więc wbiła wzrok w kubek swojej kawy - Wróciliśmy do siebie z Grzesiem. Parę dni temu, ale... W sumie, nie wiem jak to będzie - wzruszyła ramionami, starając się żeby jej głos brzmiał jak najbardziej obojętnie. - Troszkę... Bardzo się wczoraj posprzeczaliśmy..

- O co zaś? - Był przyzwyczajony do opowieści o wiekopomnych awanturach, do których nawzajem prowokowali się członkowie tego dziwnego związku, chociaż po roku przerwy potrzebował chwili, żeby skojarzyć imię z nazwiskiem, twarzą i właściwościami. Grzegorz - ten głupi kutas, którego kocham nad życie i pewnie tylko dlatego go nie zabiłam. Tak, to chyba ten typ.

- Bo jest debilem! Bo oczywiście ja się ostatnia dowiaduje, że przesiaduje nocami na winku z jakąś głupią suką, której nawet nie znam i potem dostaje smsy od różnych ludzi, z tekstem czy mam świadomość tego że mój facet z jakąś obcą dziewczyną urządza sobie urocze hahahihi w kuchni o 2 w nocy.. - wyrzuciła z siebie na jednym wydechu robiąc przy tym niezadowoloną minę - I oczywiście to moja wina, bo przecież jestem "hrabiną", która zabrania mu kumplować się z dziewczynami. Ja mu nie zabraniam, ale kurde no.. Mógłby mi chociaż napisać czy coś..

- A jakbyś mi powiedziała, jak to było naprawdę, a nie jak ty to widzisz? - Zapytał, uśmiechając się szeroko znad pomarańczowego kubka z kawą. Oliwka była jego towarzyszką wszystkiego co tylko możliwe, więc zdążył ją poznać dostatecznie dobrze, żeby wiedzieć o jej tendencji do wyolbrzymiania i przeinaczania, zwłaszcza jeśli była z czegoś niezadowolona. - Bo nie ogarniam tego, że najpierw ty jesteś debilem, a potem to wina Grześka, który zwala winę na ciebie i zapewne nie widzi w tym problemu. - Zastanowił się. Za suchar zawsze tak samo śmieszny!

- Bo Zuza wysłała do mnie smsa.. A ja się wkurwiłam... I wyszło na to, że mu nie ufam bo nie mogę znieśc faktu, że może mieć koleżanki i po prostu z nimi gadać, a nie pierdolić je na parapecie w kuchni.. - mruknęła pod nosem; prawda była taka, że Oliwia nie wyobrażała sobie przeżywania tego wszystkiego co przezywała przez ten rok, po raz kolejny... - I tak.. jestem cholernie zazdrosna..

- Bycie zazdrosnym nie ma sensu i ja ci to mówię, a ja się znam na owocach robienia awantur o byle gówno, bo mi się coś wydaje. - Odpowiedział z rezygnacją. Fakt, to był ich, jak widać, wspólny problem, bo Jacek też uwielbiał insynuować i wymyślać problemu, które nie istnieją i nikt by nigdy nie wpadł na to, że istnieć mogą, gdyby on nagle ich nie zasygnalizował i nie zaczął napierdalać wciąż i wciąż o tym samym.

- No ja wiem, ale to tak jakoś wyszło, nawet nie wiem dlaczego tak wyszło. - przyznała zgodnie z prawdą - Po prostu jak zobaczyłam tego smsa... I no.. I jak Grzesiek potem przyszedł to ja po prostu.. No wiesz, nie? - spojrzała na niego niemal błagalnie.

- Pojęcia nie mam, jestem tylko pedałem, który lubi lokomotywy. - Rozłożył bezradnie ręce, a właściwie jedną rękę, bo w drugiej wciąż trzymał kubek, uśmiechając się przy okazji.

- No i oczywiście wysłał mi smsa, że to chyba nie o to chodzi, że on m nie traktuje jak kobiete swojego życia, a ja mu nie ufam.. no i żebyśmy pogadali wieczorem.. - mruknęła pod nosem.

- Pogadajcie, w końcu to bardziej rozjaśnia sytuację niż wrzucanie sobie nawzajem wszystkiego, co tylko się da. - Jacek lubił, kiedy ludzie wokół niego potrafili utrzymać swoje istnienia w harmonii i spokoju, jakoś się ze sobą dogadywać i potrafić ogarnąć system, jeśli chodzi o te wszystkie skomplikowane międzyjednostkowe procesy. On sam był w niż żenująco kiepski, pewnie dlatego jego związki trwały góra trzy miesiące i okazywały się następnie okazywały się nie mieć przyszłości i sensu.

- Ja wiem.. - mruknęła opadając na stół jeszcze bardziej - Mam dość wszystkiego, jeszcze ten chuj z dramatycznego... - ściszyła nieco głos - Mi kurwa mówi, ze w sumie nie wiadomo czy on mnie weźmie do przedstawienia.. Ta tyle że jak mnie nie weźmie to zawale rok, bo nie będę miała wystarczającej ilości punktów.. I ten kręgosłup.. I teraz Grzesiek.. No ja jeeebie...

- Zatrudnij swojego głównego fana, żeby załatwił za ciebie sprawę z kolesiem, skoro coś tam fika i mu się coś nie podoba. - Dobre rady wujka Jacka wprost z serca. On nie miałby szczególnych skrupułów, żeby skorzystać z pomocy wykładowcy, który miałby innemu coś możliwie delikatnie zasugerować na jego temat, a ta delikatna sugestia miałaby uratować jego zaliczenie roku.

- Nie chcę.. - zaprzeczyła od razu - Ja mu po prostu udowodnię, że się myli i tyle.. - dodała pijąc spokojnie kawę - No wiesz.. On sie po prostu na mnie uwziął, nie wiem dlaczego.. Ale no kurde, nie olewam tych zajęć, zawsze miałam dobre stopnie i nagle na dzień dobry na samym początku roku on mi taki tekst wali.. Masakra.

- Waleczna dusza. - Powiedział z uznaniem. On do szczególnie walecznych dusz nie należał, zwłaszcza w takich sytuacjach. Okazałby się raczej sprytny i przebiegły niż zdeterminowany.

- Boże, mam ochotę umrzeć.. - uderzyła lekko czołem o blat stołu i westchnęła żałośnie. Ostatnio nie było najlepiej, oj zdecydowanie nie najlepiej. I pomyśleć, że to był dopiero pierwszy tydzień na uczelni, a jej już zdążyło się zrąbać parę ważnych spraw.

Kiedy Oliwia przeżywała załamanie nerwowe, pani z bufetu zawołała ich po zamówione dania, które Jacek grzecznie przyniósł do stolika i postawił na nim dwa parujące talerze. - Smacznego, może przynajmniej pierogi będą dobre jak zawsze.

- Nic mi nie wróci życia... - po chwili jednak poniosła głowę - W sumie, mogę umrzeć najedzona. - zmieniła na chwilę front i zlapała za widelec - Ale... Z tym lekarzem prywatnie to może nie być głupie, z tym że kurde, nie chcę matce mówić bo będzie że to w ogóle moja wina..

- Niech ci syn pana z Forbesa zapłaci za lekarza, weź, proszę cię. - Przekrzywił głowę i spojrzał na nią z mieszaniną zwątpienia i chęci sprzedania jej między oczy ciosu układającego wszystko pod kopułką. Honorowość honorowością i samodzielność samodzielnością, ale wszystko miało przecież swoje granice.

- Że kto niby? - spojrzała na niego pytająco - Przestań Jacuś... Dwa miesiące to nie tak dużo, poczekam, zmniejsze trochę ilość treningów i tyle. - wzruszyła ramionami - Oj daj już spokój, uśmiechnęła sie lekko - Nic mi nie będzie.

- Że niby Grzegorz, stać go, chyba że go tatuś wydziedziczył. - Odpowiedział, nie komentując w ogóle kwestii tego, że nic jej nie będzie. W końcu przecież wszystko musiało być w całkowitym porządku, skoro dzień w dzień szprycowała się prochami przeciwbólowymi. Niezaprzeczalnie.

- Nie chcę od niego kasy.. Ani zapłacenia rachunku za lekarza.. Ani prywatnej kliniki.. Ani niczego innego co ci tylko przyjdzie do głowy. Nie i już, po prostu nie.. - zaprzeczyła momentalnie. Grzesiek faktycznie miał pieniądze, prawdopdoobnie mógłby jej załatwić najlepszą klinikę, ale Oliwia po prostu nie mogła go o to poprosić.