Włodzimierz Zamoyski

Imię/imiona: Włodzimierz Józef (naprawdę, tato?)
Nazwisko: Zamoyski
Data urodzenia: 01.05.1989
Miejsce urodzenia: Kraków - Krowodrza
Miejsce zameldowania: Kraków - Nowa Huta

Uczelnia: Akademia Medyczna
Kierunek: lekarski
Rok: IV
Tryb: dzienne, jednolite magisterskie VI-letnie
Stypendium: -

Piętro akademika: VII
Numer pokoju: 704

Praca: -

Włodzimierz jest dzieckiem z dobrej rodziny, rodziny Zamoyskich konkretniej mówiąc, więc jest i herbowy i blękitnokrwisty i wszystkie te szlachecko-hrabiowskie pierdoły. Jakoś od dziecka niewiele go to obchodziło, choociaż bywał na tych wszystkich zjazdach rodziny Zamoyskich i pozwalał się głaskać po główce wszystkim wspaniałym i ważnym ciociom. W podstawówce Włodka nikt nie lubił, bo nie dość, że był jakiś taki dziwny, płakał bez powodu i pokazywał bez skrępowania wszystkie swoje pokłady misiowej wrażliwości, to jeszcze miał (i dalej zresztą ma) ciężkie ADHD, które kazało mu, niczym głosy schizofrenikowi, robić naprawdę dziwne rzeczy. I tak rozwalał kolegom jogurty na głowach, spacerował po ławkach w środku lekcji religii, bił się na przerwach (i nie tylko), ciągał koleżanki z klasy za włosy, był ogólnie rzecz biorąc nieznośny i dawał się we znaki wszystkim dookoła. Tatuś już nie miał siły i ochoty latać co tydzień do szkoły, żeby wysluchiwać, jaki to jego synek jest straszny i okropny. Wcale nie był, nie-e. Później Włodzimierza zaczęli lubić, szkoda że nieletni gangsterzy z gimnazjum i tak rozpoczął się mroczny okres w jego życiu, kiedy to każdy nosi kosę w kieszeni i inne takie. Ale przynajmniej nauczył się paru przydatnych ciosów, w praktyce. Aż dziw, że nigdy nie wylądował na komisariacie i wysoko postawiony tatuś nie musiał po niego przyjeżdżać swoim Mercem. Ale to były piękne czasy, zakończone bezpowrotnie za pomoca katolickiego liceum. Nie, żeby go tam zreformowali, ale przynajmniej nie skończył w więzieniu. A potem Pani Mama zmarła była i trzeba bylo ogarnąć nagle swoje życie i zostać nagle dorosłym, nie było fajnie.

Dziecko wojny i okopów, które nie ogarnia świata i nie wie, co się wokół niego dzieje, bo jeśli dzieją się chociaż dwie rzeczy na raz, to Włodek już się gubi i nie wie, na czym się skupić. I jeszcze nie wie, jak wybrać przedmiot skupienia, więc po prostu nie ogarnia i biega od jednej rzeczy do drugiej i nie ma pojęcia, co z tym zrobić. Dlatego żeby przetrwać musiał się jakoś zorganizować i nauczyć bycia Włodkiem. Poszło mu całkiem nieźle, skoro przeżył trzy lata medycyny bez większych problemów. Bo dla Włodka to nie jest problem, że nie śpi przez cztery doby. Dla niego generalnie niewiele jest problemem, taki o bezproblemowy człowiek. I do tego totalnie uroczo wrażliwy, bo przecież nie ma jak płakać z byle powodu. Kwiatek dla ukochanej, który skonał przed dojściem do domu to wcale nie jest byle powód, przynajmniej nie dla Włodka. A kiedy już przestanie płakać z bezsensownego powodu, staje się absolutnie wesołym stworzeniem, które hasa jak szczeniak spuszczony ze smyczy z wywalonym językiem. Nienawidzi czekać i generalnie spędzać bezproduktywnie czasu, bo wtedy chce go roznieść na milion kawałków i najczęściej to robi. Włodek nie jest stworzeniem silnym psychicznie i nie ma zadatków na skurwysyna, ale to chyba całkiem dobrze o nim świadczy. Ulubieniec wszystkich babć (pomijając swoje), bo zawsze zje wszystko i poprosi o trzecią dokładkę. Taki miły człowiek, Człowiek Włodek.

O medycynie marzył jako mały Włodeczek, który biegał w kółko po pokoju, a później przeprowadzał poważne operacje na pluszowych misiach. Potem z dziwnych powodów został wysłany do szkoły muzycznej, żeby wśród spokojnych dźwięków sonat nabrał nieco wewnętrznej ogłady, ale nie wyszło. Znaczy, ogłady nie nabrał, ale za to okazał się być całkiem niezłym i obiecującym altowiolistą. A potem komisja podczas egzaminów wstępnych na Akademię Muzyczną tego nie zauważyła, pewnie dlatego, że Włodek miał dzień nieogarnięcia i zupełnie mu nie poszło. Ale że maturę ze wszystkich znanych ludzkości przedmiotów ścisłych miał zdaną śpiewająco, bo oprócz muzyki z kwestiami humanistycznymi miał niewiele wspólnego, to wybrał się na medycynę. I tak sobie na niej jest i mu dobrze.

Gigantyczna, Włodzimierz nie ma pojęcia o większości jej członków.
Pan Tata – Kazimierz, architekt, profesor, dużo tytułów i rang wszelakich generalnie posiada. Oprócz tego posiada również cierpliwość do swojego zdziczałego nieco synka, chociaż nie rozumieją się jakoś szczególnie wybitnie dobrze. Ale ujdzie, bez pretensji i awantur.
Pani Mama – Katarzyna, zmarła była 7 lat wstecz na nóż w tętnicy z okazji posiadania kilku stów w portfelu, które chcieli przejąć lokalni przestępcy lat 14-19 niewprawieni w sztuce dyplomacji. Włodek nie ogarnia tego, zdecydowanie nie.
Pan Brat – Władysław, Władek i Włodek uber alles. Starszy o siedem lat, przy okazji najlepszy przyjaciel świata, jako jedna z niewielu jednostek ludzkich rozumie swojego lekko nienormalnego brata.

Muzyka! Muzykę Włodek lubi bardzo, głównie czynnie, bo muzyka biernie go nudzi, jak wszystko, czego nie może wziąć do łapek i się tym pobawić. Oprócz tego nie ma czasu na posiadanie zainteresowań, studiuje medycynę. Interesuje się też tym, jakim cudem doszło do tego, że przespał się z Grzesiem.

Nie pije, bo żywi się lekami na ADHD.
Nie znoszą go wszystkie własne babcie i prababcie.
Śpi z misiem.
Jest leworęczny.
Nie umie obsługiwać mikrofalówki i skakać na skakance.

Orientacja: hetero
Religia: ateista