Joanna Edelman

Imię/imiona: Joanna Laura
Nazwisko: Edelman
Data urodzenia: 13 sierpnia '87
Miejsce urodzenia: Łódź, powiat łódzki.
Miejsce zameldowania: Warszawa- Śródmieście

Uczelnia: Uniwersytet Wrocławski
Kierunek: dyplomacja europejska
Rok: IV
Tryb: dzienne
Stypendium: --

Piętro akademika: parter
Numer pokoju: 07

Praca: nie pracuje, ma Grześka.

Joanna Laura urodziła się w mieście Łodzi przed dwudziestoma pięcioma laty. Została tym samym pierwszym, nieślubnym dzieckiem panny Edelman. Z dzieciństwa pamięta dobrze starą, o dziwo wciąż stojącą na swych fundamentach, ponad stuletnią kamienicę, w której słychać było echa kilku pokoleń o złej renomie. Wspomina kwiat polskiej młodzieży, stojący w bramie z groźnymi minami, albo też podwórko w kształcie studni, bardzo charakterystyczne dla łódzkiego krajobrazu. I przypomina sobie, że musiały z matką opuścić Łódź. Najlepiej tak szybko, jak się da. Byle znaleźć się w lepszym świecie.
Tego lepszego szukały na próżno w kilku podwarszawskich miejscowościach. To był okres częstych przeprowadzek i Aśka nie zapamiętała z niego zbyt wiele. Nie potrafiła by nawet odróżnić twarzy poznanych wtedy osób, od masy szarego pospólstwa, nie mogłaby odtworzyć w pamięci żadnego z imion, bo zanim zdążyła poczuć się jak w domu, już jechała do kolejnego miejsca.
Szczęście i stałość odnalazły panie dopiero w Warszawie, kiedy Joanna rozpoczęła naukę w liceum imienia Staszica. To właśnie w tym przybytku nędzy i rozpaczy poznała Grzegorza Hermanna. Czy to za jego sprawką, czy też zrządzeniem łaskawego losu, życie Aśki zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni, to nie jest istotne. Asia zaczęła znacznie częściej bywać na Saskiej Kępie, w domu rodzinnym Grześka, niż gościć u siebie.
A ponieważ po liceum pani mama odmówiła jej pieniędzy na studia, Aśka spakowała walizki i pojechała do Paryża, zarobić. Na początku wydawało jej się, że to najlepszy rozdział w jej życiu. Mieszkanie wielkości komórki na Montmartrze, Grzesiek z którym pijała absynt, aby zapić wszystkie smutki, a w końcu ideał mężczyzny o imieniu Marcel i twarzy amanta filmowego. Czyż mogło być lepiej? W tamtym czasie czuła, że mogłaby pozostać w mieście zakochanych na zawsze.
Plany zmieniły się diametralnie, kiedy pan Francuz zostawił ją dla jakiejś tlenionej zołzy blond. A ponieważ Grzegorz wracał do Polski, spakowała się, zabrała razem z nim i zamieszkała we Wrocławiu. Od tamtej pory wylizuje stare rany, nie wierzy w miłość i liczy na lepszy czas.

Pani mama sądzi, że Aśka jest wulgarna, ale to nieprawda. Ona jest po prostu bezpośrednia. I naprawdę szanuje ludzi, którzy wykazują choć odrobinę dobrej woli. Joanna umie się starać. I to jak cholera. Całe życie się starała; żeby dostać się do dobrego liceum, żeby nie zwariować w domu, żeby wyjść na swoje. Zawsze daje z siebie sto procent, niezależnie, czy chodzi o naukę, czy o trzymanie się na nogach aż do rana.
Wyrosła już z głupiego przejmowania się wszystkim, co ją otacza i czasem wydaje się, że dba tylko o siebie. To prawda, jeśli nadciąga klęska, Aśka w pierwszym odruchu zastanawia się jak uratować własne dupsko. Zawsze jednak nadchodzi refleksja, co z innymi, którzy są dla niej ważni.
Joanna rozumie potrzebujących, cieszy się jak dzieciak, kiedy wrzuca jakiemuś grajkowi na rynku marny grosz do futerału. Taką samą miłością do bliźnich odznacza się na każdej imprezie, dzieląc się fajkami ze studencką bracią.
O sobie lubi myśleć jako o bohemie, chociaż z artystami niewiele ma wspólnego. Na co dzień walczy z dekadentyzmem i Weltschmerzem, choć na razie nie wychodzi jej to idealnie. Wierzy jednak, że po każdej burzy przychodzi słońce i uśmiecha się ślicznie, nawet kiedy ma dosyć życia.

Pomiędzy liceum, a studiami zrobiła rok przerwy, bo zwyczajnie nie było jej stać na naukę na dziennych. Nie chciała ubiegać się o stypendium, a tak naprawdę potrzebowała jeszcze czasu na zastanowienie, czego właściwie chce od życia. W Paryżu być może nie znalazła na to odpowiedzi, ale dowiedziała się, czego na pewno od życia nie chce. Wynikiem tego typu przemyśleń, był wybór Wrocławia i wybór swojego kierunku. Joanna studiuje dyplomacje europejską i ma nadzieję, że kiedy w końcu dostanie piękny tytuł, nie zasili grona bezrobotnych magistrów.

Mateusz Cynarski- ojciec z przypadku. Jako młodzieniec żył ambicjami, które go przerosły. Popadł w alkoholizm, niedługo potem zaprzestał szukania pracy i w pełni oddał się nałogowi. Matkę Joasi zostawił, do dziecka nigdy się otwarcie nie przyznając. Aśka ma z nim jednak jedno wspomnienie; ojciec stoi pod kamienicą i domaga się zapomogi ze strony swojej byłej. Jeszcze gdy mieszkały w Łodzi, Mateusz powiesił się pewnego jesiennego wieczora, nie zostawiając po sobie niczego, oprócz długów.
Irena Godlewska (daw. Edelman)- pani mama, która podjęła w życiu kilka błędnych decyzji. Przez wiele lat jedyna żywicielka rodziny. Już dawno zaakceptowała fakt, że Joannę widzi jedynie na święta, nigdy nie mogły odnaleźć wspólnego języka, bo pracując, nie była w stanie poświęcać zbyt dużo czasu. Oprócz niej ma jeszcze dwie córki, z dwóch różnych związków i w końcu wydaje się tworzyć normalną i szczęśliwą rodzinę.
Filip Godlewski- ojczym, który zjawił się zdecydowanie za późno, żeby grać rolę tatusia. Wobec tego faktu, nie bardzo wie, jak złapać kontakt z Aśką. Nawet nie stara się udawać, że nie jest dla niego obcą osobą, która swego czasu pomieszkiwała z nim pod jednym dachem.
Łucja Godlewska- dziesięcioletnie słoneczko, z najpiękniejszym uśmiechem świata. Druga po Aśce córka pani Ireny, przy czym drugie nieślubne dziecko. Bezsprzecznie została jednak córeczką Filipa, który kocha ją równie mocno jak własną i rozpieszcza ponad miarę.
Sara Godlewska- sześcioletnia i najmłodsza latorośl w domu państwa Godlewskich. Owoc ich związku, oczko w głowie mamy, księżniczka tatusia. Jeśli ktoś ma prawo w ich domu do wszystkiego, to z pewnością jest to Sara.
Grzesiek Hermann- właściwie nie wiążą ich żadne więzy krwi, ale Grzesiek jest dla Aśki wszystkim. Ojcem, bratem i kochankiem. A przynajmniej tym ostatnim był przez kilka ładnych lat, kiedy byli szczeniakami i ich forma friends with benefits sprawdzała się doskonale. Teraz wiedzą, że mogą na sobie polegać, a to jest przecież najważniejsze.

Jak na tak bardzo nieromantycznego człowieka, jakim jest Aśka, wielkie zdziwienie może wzbudzać fakt, że jej pasją jest czytanie poezji. Jeżeli ma czas chętnie kroczy do biblioteki, by czytać tomik wierszy na wyjątkowo nudnych wykładach.
Słucha piosenki literackiej i czasem podśpiewuje je czasem, kiedy ma gorszy humor.
O ile ma pieniądze, albo Grzesiek ma gest, chadza do kina i przez kilka godzin żyje tym, co zobaczyła na ekranie. Na laptopie ma naprawdę imponującą kolekcję europejskich filmów z lat sześćdziesiątych.
A ponieważ dzieciństwo minęło jej szaro i na przeprowadzkach, ma potrzebę nieustannego poszukiwania szczęścia. Szukała go w Paryżu, szuka we Wrocławiu, a o ile jej najlepszy przyjaciel proponuje jej wyjazd, zaraz leci, chociażby na drugi koniec świata, zobaczyć, czy to nie tam los rzucił jej fragment jej własnej bajki.

• Ma kilka tatuaży, jej ulubiony zrobiła sobie w Paryżu. To cytat z listów Rimbauda: „Miłość nie istnieje – trzeba ją wymyślić na nowo.”
• Nałogowo powtarza słowo „raczej” i „definitywnie”. I nie, nie zdaje sobie z tego sprawy.
• Pali jak smok, przy czym tylko mentole. Rzucanie rzuciła już dawno temu, nie wierzy w szkodliwość nikotyny, czy jakichkolwiek substancji smolistych. Poza tym „na coś trzeba umrzeć”.
• Przez pewien czas nosiła kolorowe soczewki kontaktowe, ponieważ odziedziczyła kolor oczu po ojcu, z którym nie chciałaby mieć kompletnie nic wspólnego. Potem poszła jednak po rozum do głowy i pozwoliła światu oglądać błękit swoich oczu.
• Powinna nosić okulary, ale ponieważ (nie jest w stanie wytłumaczyć, dlaczego takie kupiła) mają one czerwone oprawki, nie pokazuje się w nich światu i ma nadzieję, że wada jej się cofnie, albo całkiem oślepnie.
• W Paryżu pracowała jako pomoc domowa, opiekunka do dzieci, by skończyć w kawiarni. Ostatnią pracę wspomina najmilej i gdy tylko poczuje odpowiedni nastrój i brak gotówki, z pewnością poszuka czegoś podobnego we Wrocławiu.

Orientacja: hetero
Religia: katoliczka